روزی که ستم، دست درازی می‌کرد
با خنجر، حنجر تو، بازی می‌کرد
وقتی که سرت به منبر نیزه نشست
دیدند که نیزه، سرفرازی می‌کرد!
از دشت غــروب، های و هو می‌آید
شـب، مضطرب و پریش مو می‌آید
از مجلس ختم جان گداز خورشید
مهتاب، پریده رنگ و رو می‌آید
آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید
آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید
خورشید، کنار علقمه خم شده بود
دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!
آن روز تمام عرشیان آزردند
ز آن قوم، که غنچۀ تو را پژمردند
قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک
تا پیش خدا فرشتگانش بردند
امشب دلم گرفته ز دنیای بی‌وفا
گریَمْ درون چاه شب از غیبت شما
بس برگ‌های زرد که در کوچه‌های درد
از شاخه‌ها چکید و فرو مُرد، بی‌صدا
روزی که ستم، دست درازی می‌کرد
با خنجر، حنجر تو، بازی می‌کرد
وقتی که سرت به منبر نیزه نشست
دیدند که نیزه، سرفرازی می‌کرد!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
