خورشید، ز پشت زین به زیر آمده بود
در گودی گودال، اسیر آمده بود
آمد که شود حائل «شمر» و گودال
افسوس! که «جبرئیل» دیر آمده بود!
از دشت غــروب، های و هو می‌آید
شـب، مضطرب و پریش مو می‌آید
از مجلس ختم جان گداز خورشید
مهتاب، پریده رنگ و رو می‌آید
آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید
آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید
خورشید، کنار علقمه خم شده بود
دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!
آن روز تمام عرشیان آزردند
ز آن قوم، که غنچۀ تو را پژمردند
قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک
تا پیش خدا فرشتگانش بردند
امشب دلم گرفته ز دنیای بی‌وفا
گریَمْ درون چاه شب از غیبت شما
بس برگ‌های زرد که در کوچه‌های درد
از شاخه‌ها چکید و فرو مُرد، بی‌صدا
خورشید، ز پشت زین به زیر آمده بود
در گودی گودال، اسیر آمده بود
آمد که شود حائل «شمر» و گودال
افسوس! که «جبرئیل» دیر آمده بود!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
