از جلوۀ گل‌های جهان، کاسته شد
عذر مه و مهر و اختران، خواسته شد
چون بست به سر، حسین، عمامه سبز
«گل بود و، به سبزه نیز، آراسته شد!»
از دشت غــروب، های و هو می‌آید
شـب، مضطرب و پریش مو می‌آید
از مجلس ختم جان گداز خورشید
مهتاب، پریده رنگ و رو می‌آید
آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید
آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید
خورشید، کنار علقمه خم شده بود
دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!
آن روز تمام عرشیان آزردند
ز آن قوم، که غنچۀ تو را پژمردند
قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک
تا پیش خدا فرشتگانش بردند
امشب دلم گرفته ز دنیای بی‌وفا
گریَمْ درون چاه شب از غیبت شما
بس برگ‌های زرد که در کوچه‌های درد
از شاخه‌ها چکید و فرو مُرد، بی‌صدا
از جلوۀ گل‌های جهان، کاسته شد
عذر مه و مهر و اختران، خواسته شد
چون بست به سر، حسین، عمامه سبز
«گل بود و، به سبزه نیز، آراسته شد!»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
