عارفی گوید شبی از روی حال                                

داشتم با زعفر از غیرت سؤال

 

کزچه اول رخش همت پیش راند                             

و آخر از مقصد، چرا محروم ماند؟

 

راحتی، در خلد پر زیور نکرد                                   

بر لب کوثر گلویی، تر نکرد

 

گام‌زن در سایۀ طوبی نشد                                  

همنشین، جنی به کروبی نشد

 

راست گویند اینکه جسم ناریند                               

بی‌­نصیب از فیض لطف باریند

 

با خداجویان نبد همدردیش                                   

یا که آگاهی نبود از مردیش؟

 

تا سحر چشمم ازین سودا نخفت                              

دل به‌غیر از شنعت زعفر نگفت

 

بعد ازین سهرم چه پیش آمد سحر                          

شد بیابانی به پیشم جلوه‌­گر

 

جلوه­‌گر شد در برم شخصی عجیب                                     

با تنی پرهول و با شکلی مهیب

 

بر سر خاکی که در آن جای داشت                           

بر سر انگشت، نقشی می‌­نگاشت

 

بعد از آن، آن نقش را از روی خاک                          

با سرشک دیدگان می­‌کرد پاک

 

پیش رفتم تا که بشناسم که کیست                         

همچنین آن نقش را بینم که چیست

 

چون بدیدم بود آن نام حسین                                

سرور دین، پادشاه نشأتین

 

چشم بر من برگشود آن نیک­نام                              

کرد بر من از سر رغبت سلام

 

پس جوابش داده، گفتم، کیستی                              

که تو از این جنس مردم نیستی؟

 

گفت دانم من که شب تا صبحگاه                           

با منت بود اعتراض ای مرد راه

 

زعفرم من کز سرشب تا سحر                                 

بود با من اعتراضت ای پدر

 

با تو گویم حال خود را، شمه­‌ای                             

تا که یابی آگهی، شرذمه­‌ای

 

بهر جانبازی آن شاه از ولا                                               

چون شدم وارد به آن دشت بلا

 

چار فرسخ مانده تا نزدیک شاه                                

محشری بد، هر طرف کردم نگاه

 

جمع، یکسر انبیا و اولیا                                        

اصفیا و ازکیا و اتقیا

 

روح پاکان، خاک غم بر سر همه                              

تیغ بر دست و کفن در برهمه

 

جان زیکسو جملۀ خاصان عرش                            

زیر سم ذوالجناحش، کرده فرش

 

تن، زیک جا جملۀ نیکان خاک                             

بهر ضرب ذوالفقارش کرده پاک

 

جسته پیشی، خاکیان ز افلاکیان                              

همچنین افلاکیان از خاکیان

 

پای تا سر، از جماد و از نبات                                  

در سراپای حسینی، محو و مات

 

جرئت من، جمله صف­‌ها را شکافت                            

یک سر مو، رو ز مقصد بر نتافت

 

از تجری من و آن همرهان                                    

جمله را انگشت حیرت بر دهان

 

تا رسیدم با کمال جد و جهد                                 

بر رکاب پاک آن سلطان عهد

 

مظهری دیدم از آب و گل، جدا                               

از هوی خالی و لبریز از خدا

 

کرده خوش خوش، تکیه بر فرخ لوا                          

رو، بر او، پوشیده چشم از ماسوا

 

دست بر دامان فرد ذوالمنش                                  

دست یکسر ماسوا بر دامنش

 

بسته لب‌های حقیقت­‌گوی او                                    

او سوی حق روی و آنان، سوی او

 

محو و مات حق، همه در ذات او                              

جملۀ ذرات محو و مات او

 

گفتم ای سرخیل مستعان، السلام                                      

مقتدای حق پرستان، السلام

 

از سلامم، دیدگان را باز کرد                                  

زیر لب، آهسته‌­ام آواز کرد

 

گفت ای دلداده، برگو کیستی؟                                

اندرین جا، از برای چیستی؟

 

گفتم ای سالار دین، زعفر منم                                

آنکه در پای تو باز دسر، منم

 

آمدستم تا ترا یاری کنم                                       

خون درین دشت بلا، جاری کنم

 

با تبسم لعل شیرین کرد باز                                   

گفت ای سرخوش ز صهبای مجاز

 

چون نباشد پیر عشقت، راهبر                                 

کی زحال عاشقان یا بی­‌خبر؟

 

خود تو پنداری درین دشت بلا                                

مانده­ام در چنگ دشمن، مبتلا؟!

 

عاجزی از خانمان آواره­‌ام                                       

نیست بهر دفع دشمن، چاره­‌ام؟!

 

در سر عاشق، هوای دیگرست                                 

خاطر مردم به جای دیگرست

 

نیست جزاو، در رگ و در پوستم                              

بی‌­خبر از دشمن و از دوستم

 

من ندانم دوست کی، دشمن کدام                                     

ای عجب، این را چه اسم، آن را چه نام؟!

 

اینک آن سرخیل خوبان بی­‌حجاب                                     

بود با من در سؤال و در جواب

 

با هم اندر پرده، رازی داشتیم                                 

گفتگوهای درازی داشتیم

 

هیچکس از راز ما، آگه نبود                                   

در میان، روح­‌الامین را ره نبود

 

چشم ازو پوشیده، کردم بر تو باز                              

از حقیقت، رخت بستم بر مجاز

 

خود تو دیگر از کجا پیدا شدی                                

پردۀ چشم من شیدا شدی؟

 

این بگفت و دیدگان بر هم نهاد                                

عجزها کردم، جوابم را نداد

 

رجعت من، ز آن رکاب ای محتشم                                     

یک جو، از سعی شهیدان نیست کم