خوش نباشد از تو شمشیر آختن                              

بلکه خوش باشد سپر انداختن

مهر پیش­‌آور، رها کن قهر را                                   

طاقت قهر تو نبود دهر را

بر فنایش گر بیفشاری قدم                                    

از وجودش اندر آری در عدم

مژه داری، احتیاج تیر نیست                                  

پیش ابروی کجت، شمشیر چیست؟

گرچه قصد بستن جزو و کلت                                  

تار مویی بس بود زآن کاکلت

ور سر صید سپید است و سیاه                                 

آن تو را کافی به یک تیر نگاه

تیر مهری بر دل دشمن بزن                                   

تیر قهری گر بود، بر من بزن

از فنا مقصود ما عین بقاست                                   

میل رخسار و شوق آن لقاست

شوق این غم از پی آن شادی­ است                            

این خرابی بهر آن آبادی ا­ست

من در این شر و فساد ای با فلاح                             

آمدستم از پی خیر و صلاح

ثابت­ است اندر وجودم یک قدم                                 

همچنین دیگر قدم اندر عدم

در شهودم دستی و دستی به غیب                                     

در یقینم دستی و دستی به ریب

رویی اندر موت و رویی در حیات                              

رویی اندر ذات و رویی در صفات

دستی اندر احتیاج و در غنا                                   

دست دیگر در بقا و در فنا

دستی اندر یأس و دستی در امید                            

دستی اندر ترس و دستی در نوید

دستی اندر قبض و بسط و عزم و فسخ                       

دستی اندر قهر و لطف و طرح و نسخ

دستی اندر ارض و دستی در سما                             

دستی اندر نشو و دستی در نما

دستی اندر لیل و دستی در نهار                               

در خزان دستی و دستی در بهار

مر مرا اندر امور از نفع و ضر                                   

نیست شغلی مانع شغل دگر

نیستم محتاج و بالذاتم غنی                                   

هست فرع احتیاج این دشمنی

دشمنی باشد مرا با جهلشان                                   

کز چه رو کرد اینچنین نااهلشان

قتل آن دشمن به تیغ دیگرست                               

دفع تیغ آن، به دیکر اسپرست

روسپر می باش و شمشیری مکن                             

در نبرد روبهان شیری مکن

بازویت را، رنجه گشتن شرط نیست                           

با قضا هم پنجه گشتن شرط نیست

بوسه زن بر حنجر خنجرکشان                                

تیر کآید، گیر و در پهلو نشان

پس برفت آن غیرت خورشید و ماه                          

همچو نور از چشم و جان از جسم شاه

باز می‌کرد از ثریا تا ثری                                       

هر سر پیکان، به روی او، دری

مست گشت از ضربت تیغ و سنان                                      

بیخودی‌ها کرد و داد از کف عنان

عشق آمد، عشق ازو پامال شد                                

آن نصیحت‌گو، لسانش لال شد

وقت آن شد کز حقیقت دم زند                               

شعله بر جان بنی ­آدم زند

پرده از روی مراتب؛ واکند                                               

جملۀ عشاق را؛ رسوا کند

باز عقل آمد، زبانش را گرفت                                  

پیر می خواران، عنانش را گرفت

رو به دریا کرد دیگر آب جو                                               

زی پدر شد آب گوی و آب جو