آنک
مردی در آستانۀ تردید
ایستاد
و انتخاب آخر خود را
لختی درنگ کرد
وقتی دوباره باز به راه افتاد
هرگام او
هزار شهادت بود
آمد
آمد
آمد
با ریسمان عاطفه در گردن
تا خیمه‌گاه وحی
رودی در آستانۀ دریا
درنگ کرد
اجازت را،
از پیش از این خویش تبری کرد
پناه یافت
و برگشت
میدان تفته منتظرش بود
خدای را
«حرّ»
نامی سزای صاحب خود بود
آنک
مردی در آستانۀ تردید
ایستاد
و انتخاب آخر خود را
لختی درنگ کرد
وقتی دوباره باز به راه افتاد
هرگام او
هزار شهادت بود
آمد
آمد
آمد
با ریسمان عاطفه در گردن
تا خیمه‌گاه وحی
رودی در آستانۀ دریا
درنگ کرد
اجازت را،
از پیش از این خویش تبری کرد
پناه یافت
و برگشت
میدان تفته منتظرش بود
خدای را
«حرّ»
نامی سزای صاحب خود بود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
