بار دیگر باره راهی  زد سویِ میدان،­ سوار

مثل خورشیدی که می­‌تازد به شب عریان، سوار

آتش شمشیر خشمش، زهره­‌ها را آب کرد

رد شد از خاکستر دشمن چنان توفان، سوار

بی­ زره، بی­ جامه، با تن پوشی از غیرت به سر

در مصاف تیغ­‌های لخت در جولان سوار

آسمان، ابری نبود و نیزه می­‌بارید و تیز

کوه را می‌­ماند پابرجا، در آن باران سوار

با لب شمشیر، با نامرد، حرف از مرگ زد

هیبت تیغ علی در لهجه پنهانِ سوار

ریشه تا در آسمان‌­ها بست آن نخلِ بلند

سبز رویید از زمین یک دشت نخلستان سوار