عطش خون از لب قرآنی‌ات خورد
که آب از لهجۀ بارانی‌ات خورد
دل زهرا و زینب را شکسته
همان سنگی که بر پیشانی‌ات خورد
آمد محرم، صاحب غم‌ها کجایی؟
ای داغدار اشک و ماتم‌ها کجایی؟
ای خسته از انبوه آدم‌ها کجایی؟
اصلا بگو آقا محرم‌ها کجایی؟
نیزه‌دارت به من یتیمی را، داشت از روی نی نشان می‌داد
زخم هرچه گرفت جان مرا، هر نگاهت به من که جان می‌داد
تو روی نیزه هم اگر باشی، سایه‌ات همچنان روی سر ماست
ای سر روی نیزه! ای خورشید! گرمیت جان به کاروان می‌داد
دو دست سبز او در آب می‌خورد
مگر او بی‌برادر آب می‌خورد؟
به لبخند گل شش‌ماهه سوگند
عطش، از آتشِ «در» آب می‌خورد
اگر لب‌تشنه اما بی‌بدیل است
زلال عشق را تنها دلیل است
شفاعت را به دستش می‌سپارند
که او از جانب زهرا وکیل است
عطش خون از لب قرآنی‌ات خورد
که آب از لهجۀ بارانی‌ات خورد
دل زهرا و زینب را شکسته
همان سنگی که بر پیشانی‌ات خورد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
