روز میلادتان چه روزی بود

در مدینه هوا بهاری بود

برق می‌زد نگاهتان ازعشق

وقت یک عکس یادگاری بود

روز میلادتان چه روزی بود

چشم عالم به دست ِ آقا بود

سر تبریک گفتن ِ به حسین

بین خورشید و ماه عوا بود

روز میلادتان خدا خندید

 فتبارک دوباره نازل شد

حضرت حق برای شیعۀ تو

امتیازات ویژه قائل شد

روز میلادتان زحل پا شد

غسل درآب حوض ِکوثر کرد

شادباشش به آسمانی‌ها

گوش آل‌ امیه را کر کرد

روز میلادتان نسیم آمد

غنچه‌ها را یکی یکی وا کرد

خنده‌های تو بس که شیرین بود

هوس شیروشهد ِخرما کرد

ای کلیم مدینۀ نبوی

مرد شب زنده دار سجاده

همۀعرش تحت سلطۀ توست

حضرت شهریار سجاده

آسمان‌ها به پات افتادند

هرزمانی به سجده افتادی

با زبور صحیفه‌ات آقا

درس دلدادگی به ما دادی

آمد ابلیس شکل یک افعی

نقشه‌ای شوم را رقم بزند

عددی نیست این فرومایه

که نماز تو را به هم بزند

پوزه‌اش را به خاک مالیدی

مرحبا، آفرین، چه پیکاری!

تا سلاح البکاء به دستت هست

چه نیازی که تیغ برداری

خاک نعلین‌هایتان آقا

سرمۀ چشم حوریان بهشت

اشک‌های زلال نافله‌ات

عسل ِچشمۀ روان بهشت

بندگی را به من بیاموزید

نروم سمت لااُبالی‌ها

کاش می‌شد بخواهی و بشوم

از ابوحمزۀ ثمالی‌ها

سیدالساجدین دعایی کن

گرۀ کور خورده در کارم

غیراز اینجا بگو کجا بروم!؟

با امید آمدم، گرفتارم

سیدالعابدین نگاهی کن

بی پناهم مرا تو یاری کن

نوکرت کربلا نرفته هنوز!

تا نمُردم زغصه کاری کن

کربلا گفتم و...دلت خون شد

یاد گودال و دشنه افتادی

جگرت سوخت از عطش آقا

یاد اطفال تشنه افتادی

خندۀ نحس حرمله؛ آقا

شده کابوس هر شبت ای وای

پیش چشم ترت به یغما رفت

چادر عمه زینبت ای وای