برادر، خواهرت بیتاب گشته
ز جا برخیز فتح الباب گشته
به یاد تشنهکامیهات مولا!
دل سنگ بیابان آب گشته
سیاهی قصد جان شمع می‌کرد
و فکر روز قلع‌وقمع می‌کرد
حسین اما میان خلوت شب
نشسته خارها را جمع می‌کرد
مجال گریه‌ها کوتاه کوتاه
محرم می‌رسد لب‌تشنه از راه
به یاد غنچۀ نشکفته کم کم
فرو می‌غلتد از کنج گلوگاه
فرات از کام خشکتشرمناک است
زداغت آتشی در جان خاک است
به یاد دست‌های با وفایت
گریبان دوبیتی چاک چاک است
یکی دریا، یکی دریاچۀ خون
شمار زخم‌ها افزونِ افزون
محرم می‌زند آرام آرام
ز چشمان دوبیتیهام بیرون
برادر، خواهرت بیتاب گشته
ز جا برخیز فتح الباب گشته
به یاد تشنهکامیهات مولا!
دل سنگ بیابان آب گشته
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
اگر در مصرع اول بعد از برادر ، " کاما " باشه روان تر خوانده می شود .