چون روی تو چو روی به صحرا گذاشتند
داغ لب تو بر دل دریا گذاشتند
فطرس کجاست حق پرش را ادا کند
اینان تو را به معرض گرما گذاشتند
پایی که بر دهان شریفت نهاده‌اند
اول به روی چادر زهرا گذاشتند
زوایه‌ای ز مسجد کوفه است سینه‌ات
این نیزه را به خلوت مولا گذاشتند
خاک فلک به معجر زینب که در سپاه
پیراهن تو را به تماشا گذاشتند
دعای زنده‌دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی‌صدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیده‌ام که گدا موج می‌زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
چون روی تو چو روی به صحرا گذاشتند
داغ لب تو بر دل دریا گذاشتند
فطرس کجاست حق پرش را ادا کند
اینان تو را به معرض گرما گذاشتند
پایی که بر دهان شریفت نهاده‌اند
اول به روی چادر زهرا گذاشتند
زوایه‌ای ز مسجد کوفه است سینه‌ات
این نیزه را به خلوت مولا گذاشتند
خاک فلک به معجر زینب که در سپاه
پیراهن تو را به تماشا گذاشتند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
