تا پرچم تو در اهتزاز است حسین!

پاینده و جاوید، نماز است حسین!

از خون تو محکم شده آیین نبی

اسلام هم از تو سرفراز است حسین!

این فلک تا کی ستم بر جان مظلومان کند؟

آشیان بی‌گناهان را چرا ویران کند؟

از چه فرزندان مسلم را به صد آوارگی

گاه در صحرا کشاند، گاه در زندان کند؟

رقیّه، دختر شاه شهیدان

ز هجران پدر شد دیده گریان

صدای گریه‌اش در آن دل شب

شرر زد بر دل و بر جان زینب

به امّید پدر، یک شب به شهر شام خوابیدم

که شاید بینم اندر خواب، رخسار پدر؛ دیدم

مرا جا داد در آغوش مهرش از سرِ یاری

گه او بوسید رخسارم، منش گه چهره بوسیدم

پدر جان! یک شبی در راه شام از ناقه افتادم

هر آن چه ناله کردم، هیچ کس نشنید فریادم

پدر جان! کاروان بگذشت و من تنها در آن صحرا

چو دیدم خویش را از ترس، سر بر خاک بنهادم

دختری در آرزوی دیدن روی پدر

یک شبی در گوشه‌ی ویرانه‌ای خوابیده بود

ناگهان از خواب جَست و انقلابی شد پدید

گوییا در خواب، آن دختر، پدر را دیده بود

امشب دگر این دیدۀ من آب ندارد

آرام و قرار این دل بی‏تاب ندارد

مرغ دل من در قفس سینۀ سوزان

چون مرغ شباهنگ دگر خواب ندارد

بس خون دل از دیده فشاندم که دو چشمم

چون چشمۀ خشکیده دگر آب ندارد

مژده! ای عمّه! که امشب پدرم آمده است

سرور تشنه‌لبان، تاج سرم آمده است

کشتۀ راه خدا، تشنه ‏لب کرببلا

خوب شد، عمّه! که نور بصرم آمده است

شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است

اکبر گل‏گون بدن، روی زمین افتاده است

با نوای دل‏خراشی زد صدا: بابا! بیا

سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است

جان خواهر به فدای سر تو!

بی سر افتاده چرا پیکر تو؟

بعد تو ای شه بی‌غسل و کفن!

چه کند خواهر غم‌پرور تو؟

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

محرّم، ماه بیداری ز خواب است

زمان شور و وقت انقلاب است

محرّم، ماه بت‌ها را شکستن

ز جا برخاستن، در خون نشستن