چون شاه دین، هوای شهادت به سر گرفت

تاج سعادت از سر خود، چرخ برگرفت

گیتی کمیت تیز تکش را کشید تنگ

دست قضا عنان و رکابش، قدر گرفت

از پشت زین به خاک، چو خورشید دین نشست

برخاست شورشی که فلک بر زمین نشست

از شش جهت بلند شد، آهی که دود آن

بر طاقِ منظرِ فلکِ هفتمین نشست

از هر کنار توسن بیداد تاختید

تا خاندان فاطمه، ویرانه ساختید

خواندید از حجاز مرا جانب عراق

و‌آن ‌گاه پرده‌های مخالف نواختید

چون رو به سوی کعبۀ «بیت‌ الحرام» کرد

در خون دیده، کعبه و زمزم، مقام کرد

هر جا قدم نهاد، مصیبت پدید شد

هر جا گذر نمود، قیامت، قیام کرد

شد شام و چرخ‌، چون سر ببْریده‌ای ز تن

غلتان، میان خونِ شفق گشت غوطه‌زن

یا هم‌چو مغفری که به خون گشته سرنگون

یا چون سری که کرده جدا تیغش از بدن

ای سوز سینه! باز تو را این اثر که داد؟

وی آتش نهفته! تو را این شرر که داد؟

ای سیل اشک! از دل خون گشته می‌رسی

از حال شاه تشنه‌لبانت خبر ‌که داد؟

چون کرد با برادر خود قصه را تمام

رو بر مدینه کرد که یا سید الانام

این شاه سر جدا شده از تن حسین توست

این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست

زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد

کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد

ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟

جویم که را که درد دل خود به او کنم؟