شب را کنار زد و سحر آفریده شد

چشمی ‌زدی به ماه، نظر آفریده شد

از چهره‌ات جنون و جنان را جلا زدند

از چشم‌هات شور و شرر آفریده شد

بغض‌ها دسته دسته می‌لرزند

چمدانی که دست زن مانده

اتوبوسی که بی هوا رفته

چشم‌هایی که بر ترن مانده

در ماتم دردانۀ معصوم علی

خون می‌چکد از دیدۀ مظلوم علی

امروز زمین لباس غم پوشیده

از داغ غریب «امّ کلثوم» علی

بر جدّ مطهرت شبیهی، بانو!

بر فاطمه مادرت شبیهی، بانو!

بر زینب و اشک‌های او می‌مانی

بر غربت خواهرت شبیهی، بانو!

لب تشنه رفته آب به اینجا بیاورد یک مشک از فرات تماشا بیاورد ای نخل‌های حوصله طاقت بیاورید عبّاس رفته است که دریا بیاورد

شبیه حسرت پروانه‌هاست  این بانو

سفیر واقعۀ کربلاست این بانو

کم است واژۀ بانو برای تعریفش

که اسوۀ همۀ مردهاست این بانو