هر روز پای هر محنت گریه می‌‌کنم

بر هر هزار زخم تنت گریه می‌‌کنم

با نوحه‌‌های هر شب تو گریه می‌‌کنم

با روضه‌‌های دل شکنت گریه می‌‌کنم

ای که جز خانۀ تو، خلوت ما نیست که نیست

هر چه گشتیم در این میکده جا نیست که نیست

من که جز نام تو نامی نشنیدم بی شک

جز صدای تو در این دهر صدا نیست که نیست

دل که شد خرسند چیز دیگری ست چهره با لبخند چیز دیگری ست

تا که کام عشق را شیرین کنی بوسه‌ای چون قند چیز دیگری ست

علقمه گفتم و دیدم دلم از پا افتاد

یاد لب‌های علی اصغر و دریا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست

تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

خاطرات زیارتی هرچند

از نظر غالباً نخواهد رفت

آخرین بار که حرم رفتم

هرگز از یاد من نخواهد رفت

این آخر عمری دلم باور ندارد

هفت آسمان من یکی اختر ندارد

دیروز من را باغ هجده لاله‌ای بود

امروز با غم هیچ برگ و بر ندارد

شبی هم این دل ما انتخاب خواهد شد

برای خلوت اُنست خطاب خواهد شد

مکش زخیمه دل‌ها عمود مِهرت را

که آسمان به سر ما خراب خواهد شد

یا بر سر من، از سر نی، سایبان بده  

یا بر بلند نیزه مرا آشیان بده

با گیسوی رها شده در دست بادها  

از نی مسیر قافله‌ات را نشان بده

دوباره پلک خسته‌ی تری به خواب می‌رود

توان ندارد او ولی چه با شتاب می‌رود!

نگاه کن به فاطمی‌ترین اسیر قافله

که مثل عکس سوخته، میان قاب می‌رود

تا تو بیایی خانه‌ی ما، دیر خواهد شد

در قاب تابوتی، تنم تصویر خواهد شد

رفتی، نگفتی دخترت دق می‌کند؟ بابا!

رفتی، نگفتی کودک من، پیر خواهد شد؟!

شاید که خواب دیده‌ام، این سر، خیالی است

امّا نه؛ خواب هم که بُوَد، باز عالی است

مهمان من! قدم به سر چشم ما گذار

هر چند دست سفره‌ی این طفل، خالی است

باز دل‌شوره‌ای افتاده به جانم چه کنم
؟

تندتر می زند آخر ضربانم چه کنم
؟

پسرم رفته و چندی است از او بی خبرم

باز هم بی خبری برده امانم چه کنم