از دشت غــروب، های و هو می‌آید

شـب، مضطرب و پریش مو می‌آید

از مجلس ختم جان گداز خورشید

مهتاب، پریده رنگ و رو می‌آید

آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید

آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید

خورشید، کنار علقمه خم شده بود

دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!

آن روز تمام عرشیان آزردند

ز آن قوم، که غنچۀ تو را پژمردند

قنداقۀ طفل تا نهادی بر خاک

تا پیش خدا فرشتگانش بردند

امشب دلم گرفته ز دنیای بی‌وفا

گریَمْ درون چاه شب از غیبت شما

بس برگ‌های زرد که در کوچه‌های درد

از شاخه‌ها چکید و فرو مُرد، بی‌صدا

مرغی اسیر در قفس درد، دیده‌ای

یا در بهار، شاخ گل زرد، دیده‌ای

خرما به دوش نخل مروّت به کوچه‌ها

هر نیمه شب، خلیفۀ شبگرد دیده‌ای

در تشت طلا بود سر سردارش

زنجیر گران، به پیکر تبدارش

از خطبۀ آتشین «سجّاد»، یزید

شد نادم و گریه کرد بر کردارش

دژخیم ز بغض، زرد رخسارت خوانْد

در اوج شکوه بودی و، و خوارت خوانْد

ای سبزترین شهید زنده «سجاد!»

«بیمار»، کسی بود که بیمارت خوانْد!

ای کرب و بلای دیده و دل، وطنت

آماجگه تیر شقاوت، بدنت

گفتی پسر علی و ننگ سازش؟

خورشید سر نیزه، گواه سخنت!

روزی که ستم، دست درازی می‌کرد

با خنجر، حنجر تو، بازی می‌کرد

وقتی که سرت به منبر نیزه نشست

دیدند که نیزه، سرفرازی می‌کرد!

خورشید، ز پشت زین به زیر آمده بود

در گودی گودال، اسیر آمده بود

آمد که شود حائل «شمر» و گودال

افسوس! که «جبرئیل» دیر آمده بود!

مه، جلوه‌گر از چهرۀ نورانی تو

خورشید، خجل ز پرتوافشانی تو

گودال و، «تَنَزَّلُ الْمَلائِک، فیها!»

عرش آمده در فرش، به مهمانی تو!

مَه، خنجر آبدیده را می‌مانَد

شب، یاغی آرمیده را می‌ماند

غلتیده به خون میان گودال غروب

خورشید، سر بریده را می‌مانَد!