ناله کن اى دل به عزاى على

گریه کن اى دیده براى على

کعبه ز کف داده چو مولود خویش

گشته سیه پوش عزاى على

من قدرتی دیگر به تن ندارم دستی دگر چون در بدن ندارم

دشمن چو بسته راه من ز هر سو به خیمه راه آمدن ندارم

راه من، از کثرت دشمن، ز هر سو بسته بود داغ‌ها پی در پی و غم‌ها به هم پیوسته بود

بس که از میدان، درون خیمه، آوردم شهید بود سرتاپای من خونین و زینب خسته بود

تویی آن دختر زیبای کوچک  

به دنبال پدر، با پای کوچک

به دشت کربلا با قلب خونین  

تو هستی لالۀ حمرای کوچک

گویند که دلدار به سوی وطن آید

آن جان برون‌رفته ز تن، در بدن آید

امروز نبی چشم به راه است، چو یعقوب

چون رایحه‌ی یوسفش از پیرهن آید

بر نی سر حسین، به دست سواره‌ای

گاهی کند به محمل زینب، نظاره‌ای

آن‌ جا نشسته، غم‌زده طفلی سه ساله است

رنگ پریده‌اش ز غم دل، اشاره‌ای

شد مدتی کز تو خبر ندارم

جز فکر تو فکری به سر ندارم

فخر تو بس که خادم حسینی

من هم جز این فخر دگر ندارم

اگر چه لشگر دشمن، چو موج دریا بود

ولی حسین چو کوهی هنوز بر جا بود

نمانده بود دگر هیچ یک ز یارانش

ولی ز کثرت دشمن، سیاه، صحرا بود

ماه شب از غبار غم زینبم گرفت

از داغم آفتاب، چو ماه شبم گرفت

چسبید کام من ز عطش، بر زبان من

راه سخن به گفتن هر مطلبم گرفت

دوست دارم، شمع باشم تا که خود تنها بسوزم

بر سر بالینت امشب، از غم فردا بسوزم

دوست دارم، هاله باشم تا ببوسم روی ماهت

یا شوم پروانه از شوق تو بی‌پروا بسوزم

بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم

هر دم از غصّه‌ی جان‌سوز تو، آتش گیرم

مادرم داد به من درس وفا‌داری را

عشقِ شیرین تو آمیخته شد با شیرم

شب از فزونی غم، چاک زد گریبانش

چو گشت صبح فراق و رسید هجرانش

ز دود آتش دل، مادر سیه‌روزش

کشید سرمه‌ی ماتم به چشم قربانش