آه! از آن ساعت که از شام بلا

زینب آمد در زمین کربلا

با زبان حال، آن زار حزین

با زمین کربلا گفت این‌چنین:

آه! از آن ساعت که با صد شور و شین

زینب آمد بر سر قبر حسین

بر سر قبر برادر چون رسید

ناله و آه و فغان از دل کشید

شه فرود آمد به دشت کربلا

گفت پس با آن زمین پُربلا:

ای زمین! ای تربت عنبرسرشت!

ای به رتبت، برتر از خاک بهشت!

گفت: ای پشت و پناه و یاورم!

                        ای علم‌دار سپاه و لشکرم!

ای به هر غم، مونس و غم‌خوار من!

                        محرم راز و سپه‌سالار من!