چند داری چشم امّید، ای دلا! از روزگار؟
پایدار هرگز نمانَد عالم ناپایدار
این عجوزه، از جبال تخت بر تابوت کرد
شهریاران عظام و خسروان تاجدار
خیز ساقی! که شد، فصل اردی بهشت
رشک دیبای چین، گشت اطراف کشت
باغ شد مُشکبار، راغ عنبر سرشت
ای به پیش رخت، طلعت حور، زشت!
ز جور تو ز کفم رفت صبر و تاب، ای آب!
بده سؤال مرا از وفا جواب، ای آب!
ز ظلم‌ها که نمودی به اهل‌بیت حسین
شکایت است مرا از تو بی‌حساب، ای آب!
جز حسین بن علی، شاه حجاز
کس به نرد عشق نامد پاک‌باز
از مدینه، سوی دشت کربلا
آمد آن سرمست از جام بلا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
