پر قنداقه را در خون کشیدند

ز دستان سحر، مهتاب چیدند

دل  آهن  به حال آن گلو سوخت

که با تیر سه شعبه، سر بریدند

به روی برگ گل، شبنم نشسته

به سوگ تشنه‌ای، زمزم نشسته

به روی حنجر ششماهه با تیر

سه تا بوسه کنار هم نشسته

فرجام دل پریش را می‌دانست

خونخواری زخم نیش را می‌دانست

همسایۀ نخل‌ها که شد، فهمیدند

او قصۀ مرگ خویش را می‌دانست

بشْنو از نی، نینوای «العطش»

سوختم در خیمه‌های «العطش»

شعر اشک از چشم مردم ریخته

«شیعتی مَهما شَرِبتم» ریخته

ترکیب آفتاب و عطش تا اجل رسید

ترجیع ناله‌ها، به گلوی غزل رسید

پیغمبر است این که عمامه به سر گذاشت

از آسمان گرفته قمر را بغل رسید

روییدن هلال که کم‌کم شروع شد

در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شکست و دل آسمان گرفت

اشک زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد