کرب و بلا: شخصیت و مناقب زینب کبری (س) علاوه بر منابع و کتب روایی شیعی، در بسیاری از کتب اندیشمندان اهل تسنن و حتی غیر مسلمان مسیحی نیز به گونه‌های مختلف بیان شده است. نویسندگان بی‌شماری با نقل فضایل اخلاقی و علمی سعی در معرقی این بانوی بزرگ جهان اسلام داشته‌اند و برخی نیز با محور قرار دادن واقعه عاشورا به تبیین جایگاه حضرت در کارزار کربلا و پس از آن پرداخته‌اند.
«عایشه عبدالرحمان» از جمله نویسندگان توانای مصری است که آثار متعددی را پیرامون معرفی شخصیت‌های بزرگ جهان اسلام همچون همسران پیامبر، دختران و بانوان خاندان ایشان تالیف نموده است. این پژوهشگر نامدار عرب زبان که به «بنت الشاطی» شهرت دارد، از مسلمانان اهل سنت است که اثر ماندگار «زینب بطله الکربلا» را در تبیین شخصیت حضرت زینب (س) نگاشته است.
این کتاب در میان آثاری که توسط نویسندگان و پژوهشگران اهل سنت درباره زندگی و شخصیت حضرت زینب (ع) به رشته تحریر درآمده است، بی تردید جایگاهی ویژه و کم نظیر دارد و سند محکمی برای حقانیت شیعه و شناخت شخصیت حضرت زینب (ع) و واقعه کربلا است. نام کامل کتاب به زبان عربی، «السیده زینب عقیله بنی‌هاشم» است. در این کتاب وقایع دوران زندگی حضرت زینب (ع) با نثری ساده و روان، برای مخاطبان شرح داده شده است.
بنت الشاطی اثر خود را با معرفی خاندان رسول خدا که خاستگاه و مهد پرورش حضرت زینب (ع) است، آغاز می‌کند و وقایع زندگی آن حضرت را تا ورود کاروان اسیران به کوفه، یک به یک بر می‌شمارد و آنها را با جملات سراسر احساس و ارادت خود نسبت به بانوی کربلا و خاندان رسول خدا(ص) می‌آراید.
او در مقدمه کتاب خود زینب کبری (س) را چنین معرفی می‌کند: من معتقدم دوران جلوه شخصیت زینب (ع)، با پایان یافتن این نبرد خونین [واقعه کربلا] به پایان نرسید، بلکه آغاز دوران او مصادف با پایان نبرد عاشورا است. از این پس زینب (ع) می‌بایست بانوان اسیر بنی‌هاشم را سرپرستی و از علی بن حسین (ع) دفاع کند. اگر زینب (ع) نبود، احتمالاً زین‌العابدین(ع) به شهادت می‌رسید و با شهادت او امامت اهل‌بیت (ع) پایان می‌یافت.
بنت الشاطی در بخش دیگری از کتاب به نقش زینب کبری (س) در حادثه کربلا اشاره کرده و شرح می‌دهد: نام این زن در تاریخ ما و تاریخ انسانیت با مصیبتی قرین گردیده و آن مصیبت کربلاست. بر دوش بانوی بانوان زینب، در این مصیبت جانگداز وظیفه‌ای بسیار بزرگ بوده، بلکه بعضی از آنها او را «بطله کربلا» نامیده؛ زیرا وی نخستین بانویی بود که در آن وادی خطرناک نمایان گردید تا مجروحان را پرستاری کند و با محتضران همدردی نماید و برای قربانیان و شهیدانی که قطعه قطعه و پاره پاره در آن بیابان افتاده بودند و مرغان هوا و درندگان وحشی پیکرهاشان را می‌جویدند، بسوزد و اشک بریزد. ولی عقیده من آن است که زینب وظیفه بزرگ خود را پس از این مصیبت آغاز کرده؛ زیرا او از طرفی باید زنان اسیر بنی‌هاشم - که مردان‌شان را از دست داده‌اند - سرپرستی کند و از طرفی باید با جانبازی از جان جوانی بیمار (علی بن حسین زین العابدین) دفاع کند که اگر زینب نمی‌بود، کشته می‌شد و با کشته شدن او دودمان امام برچیده می‌گشت. علاوه بر این وظیفه‌ای بزرگتر بر دوش زینب بود؛ زینب وظیفه داشت نگذارد این خون مقدسی که ریخته شد، به هدر رود. گمان ندارم مبالغه باشد و یا زیاده‌روی کرده باشم اگر بگویم زینب کسی بود که پس از وقوع این کشتار، آن را مصیبتی جاوید و فراموش نشدنی قرار داد.
این نویسنده مصری چنین ادامه داده است که زینب پس از فاجعه کربلا زنده نماند، دردها و رنج‌هایی که کشیده بود به اندازه‌ای نبود که بتوان تحمل کرد و طاقت آورد. ولی در آن مدت کوتاهی که زندگی کرد، توانست در دل‌های شیعیان آتش خون و اندوهی را بیفروزد که تا امروز زبانه بکشد و خاموش نگردد و کسانی را که اهل‌بیت پیغمبر را تسلیم دشمنان کردند، به بدبختی وخواری و سوزش پشیمانی بیندازد.
___________________________________________________
منلع:
برگرفته ازفصلنامه معارف حسینی، مقاله شخصیت و نقش حضرت زینب(س) در قیام امام حسین(ع) در منابع اهل سنت، نوشته زهرا زحمتکش
