کرب و بلا؛ جدای از حزن و اندوه در جریان عزاداری سیدالشهدا (ع) در ایام محرم و مویه و زاری در مصائب اهل بیت (ع) که وجه غالب بسیاری از آئین‌های عاشورایی در میان اقوام ایرانی است، اما گاهی با مظاهری از این آئین‌ها نیز روبرو می‌شویم که دربردارنده اوج نفرت و خونخواهی شیعیان در قبال خون به ناحق ریخته امام و مقتدایشان است.
یکی از این آئین‌های دیرینه در ایران، مراسمی است موسوم به «یزید کشی» که در میان مردمان سوادکوه استان مازندران مرسوم است؛ آئینی که درست در صبح روز عاشورا توسط جمعی از عزاداران سوادکوهی برگزار می‌شود.
هر چند که این آئین را دیگر باید در میان مردمان روستاهای سرسبز مازندران و خطه شیرگاه و سوادگوه این استان سراغ گرفت اما ذکر مختصات آن خالی از لطف نیست که نشان از میزان تنفر و انزجار مردم از یزید بن معاویه به عنوان عامل اصلی شهادت امام حسین (ع) دارد.
در جریان این آئین، تعدادی کوزه پُر از آب به شاخه‌های یک درخت آویزان می‌شود و در قدیم با پرتاب سنگ و در روزگار کنونی با استفاده از اسلحه به سمت این کوزه‌های آویزان که براساس یک باور محلی نمادی از از شکم یزید است شلیک می‌شود.
هر یک از داوطلبان برگزاری این آئین که توانست با استفاده از سلاح شکاری کوزه های آویزان بر شاخه درخت را هدف قرار دهد از او با غریو الله اکبر استقبال می‌شود و در طول برگزاری مراسم عزاداری عاشورا، او با استفاده از کوزه آب خنکی که در دست دارد، به عنوان سقا به پذیرایی از عزاداران در دسته جات و محافل عزاداری مشغول می‌شود.
فلسفه برگزاری این آئین آن است که گروهی از مردم که عموماً جوانان هستند دست به انتقام زده و در ازای محروم کردن کاروان امام حسین (ع) از آب و تشنه شهید کردن آن حضرت و یارانش، آب درون کوزه ای که نمادی از شکم یزید است را بر او حرام می‌کنند.
