کرب و بلا: منحصر ساختن فریاد یاری خواهی امام حسین (ع) در روز عاشورا به درخواست فردی تنها مانده در میان انبوه سپاه دشمن، بی تردید به نگرشی مادی و بشری بر می‌گردد، در حالی که فریاد استغاثه سیدالشهدا (ع) فراتر از زمانه خویش، سال‌ها و قرن‌هاست که بلند است و ندای مظلومانه ایشان لبیکی از جنس خود امام می‌طلبد.
روزی که امام حسین (ع) با هدف رفع ظلم و زدودن تردید و شبهه از چهره اسلام ناب قیام کرد، به خوبی می‌دانست که پایان این قیام و تحقق عدالت و اسلام حقیقی به دست نهمین فرزندش محقق خواهد شد و بر همین اساس فرمود: «او زمین را پر از عدل خواهد کرد، همان گونه که از ظلم و بی‌عدالتی پر گشته باشد. »1
ایشان از مهدی موعود با لقب (قائم) یاد کرده و فرمودند: «او امام قائم به حق است و خداوند زمین مرده را به وسیله او زنده کرده و دین حق را پیروز می‌گرداند.»2
اما اینکه با وجود تلاش تمام ائمه و جانشینان رسول خدا برای تحقق عدالت و رفع ظلم، چرا تنها این لقب در خصوص امام عصر (ع) به کار می‌رود؛ «ابو حمزه ثمالی» می‌گوید: به امام محمد باقر (ع) عرض کردم: ای فرزند پیامبر! آیا شما همه قائم نیستید و حق را به پا نمی‌دارید؟ پس چرا تنها ولی عصر را قائم می‌خوانند؟
حضرت در پاسخ فرمودند: «آن هنگام که جدم حسین (ع) کشته شد، فرشتگان صدا به گریه و ناله بلند نموده و عرض کردند: پروردگارا! آیا قاتلان بهترین بندگانت و زاده اشرف برگزیدگانت را به حال خود وا می‌گذاری؟ خداوند به آنها وحی فرستاد: ای فرشتگان من! آرام گیرید. به عزت و جلالم سوگند، از آنان انتقام خواهم گرفت، هر چند بعد از گذشت زمان‌ها باشد. آن گاه پروردگار عالم پرده از جلو دیدگان آنان کنار زد و امامان از فرزندان امام حسین (ع) را یکی پس از دیگری به آنها نشان داد. فرشتگان از این منظره، مسرور و شادمان گردیدند و دیدند که یکی از آن بزرگواران، ایستاده مشغول نماز است. خداوند فرمود: با این قائم (شخص ایستاده) از آنان انتقام خواهم گرفت.3
مشابه این روایت را «محمد بن حمران» از امام صادق (ع) نقل کرده است که فرمودند: چون جریان شهادت امام حسین (ع) واقع شد، فرشتگان به درگاه الهی نالیدند و خروش بر آورده، به خداوند عرض کردند: بار خدایا! آیا با حسین که انتخاب شده تو و فرزند پیامبر تو این چنین رفتار شود؟ خداوند شبح و سایه قائم را در برابر آنان در حالت ایستاده مجسم کرد و فرمود: با این (قائم) از ستم‌کنندگان به حسین انتقام خواهم گرفت. 4
______________________________________________________________________________________
منابع:
1- فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع)،ص732؛ مقدسی، 1328: 158؛ کمال الدین، ج 1، ص 317; عیون الاخبار، ج 1، ص 18; بحارالانوار، ج 51، ص 133.
2- کمال الدین، 1، ص 317; عیون الاخبار، ج 1، ص 18; بحار الانوار، ج 51، ص 133.
3- بحارالأنوار،ج51، ص 28-میزان‌الحکمه،ج1،ص376؛ دلائل الامامه، طبری، ص 239.
4- امالی شیخ طوسی، ج 2، ص 233. 8
