به گزارش کرب و بلا، یکی از نمادها درباره امام حسین (ع) استشمام رایحه سیب است که بنا به فرمایش امام سجاد (ع) که در منتهی‌الآمال شیخ عباسی قمی آمده است که فرمود: «چون وقت شهادت پدرم رسید بوی آن سیب از قتلگاهش می‌آمد اما هر چه در پی آن سیب بودند، اثری از آن نیافتند» می‌تواند سندیت داشته باشد.
اما ماجرای این بو و سبب و علت آن را محدث قمی در «منتهی‌الآمال» به نقل از ابن شهرآشوب این گونه بیان می‌کند و نقل به مضمون می‌آورد که روزی جبرئیل در محضر رسول الله (ص) بود که حسنین (ع) وارد شدند و لذا جبرئیل خود را به شمایل فردی به نام دحیه کلبی که از اصحاب رسول خدا بود درآورد. معمول بود که دحیه در هر بار مراجعه هدیه‌ای برای نوادگان رسول خدا بیاورد و اینبار جبرئیل در هیبت دحیه برای ایشان سیب و به و اناری آورد.
شیخ عباس قمی در ادامه بیان می‌دارد که حسنین (ع) از این هدیه شاد شدند و به سفارش جد خود به سمت خانه روان شدند و در پی مراجعت رسول خدا به منزل علی (ع) و فاطمه (س) همگی از آن میوه‌ها تناول کردند اما هر آنچه که از آن می‌خوردند کم نمی‌شد.
در «منتهی‌الآمال» و در ادامه توضیح این ماجرا مجدد روایت ابن شهر آشوب در کتاب «مناقب» مورد استناد قرار گرفته است و قریب به روایت چنین آمده که میوه‌ها به حال خویش ماند تا آنکه با رحلت رسول خدا و در پی آن وفات حضرت فاطمه، انار از جمع آن میوه‌ها ناپدید شد و به هنگام شهادت امام علی (ع) نیز اثری از به موجود در آن میوه‌ها یافت نشد.
شیخ عباس قمی به شهادت امام حسن مجتبی (ع) نیز اشاره می‌کند و بیان می‌دارد که این میان تنها از آن میوه‌ها سیب باقی ماند که همچنان در نزد امام حسین (ع) بود تا کربلا و وقوع واقعه عاشورا که از این‌جا گفته امام سجاد (ع) گواه این روایت قرار می‌گیرد.
از امام سجاد (ع) نقل می‌شود که آن حضرت فرمود: «وقتی پدرم در صحرای کربلا محصور اهل جور و جفا بود آن سیب را در دست داشت و هرگاه تشنگی بر او غالب می‌شد آن را بوییده تا تشنگی ایشان تخفیف یابد و زمانی که تشنگی بسیار بر آن حضرت غالب شد دندان بر آن سیب فرو برد تا زمانی که به شهادت رسید و پس از آن دیگر کسی آن سیب را نیافت.»
در ادامه آن حضرت فرمود: «من بوی سیب را از مرقد مطهر پدرم می‌شنوم، گاهی که به زیارت او می‌روم و هر که از شیعیان مخلص ما در وقت سحر به زیارت مرقد مطهر برود، بوی سیب را از آن ضریح منور احساس خواهد کرد.»
