کرب و بلا: سخنان و خطبه‌های امام حسین (ع) در جریان منتهی به قیام عاشورا آکنده از معارفی است که می‌بایست شیعیان و پیروان خود را از انها آگاه می‌کردند و نسبت به اهمیت و حساسیت این امور هشدار می‌دادند.
مسئله مهدویت و انتظار آخرین منجی به عنوان اصل مهم در معارف شیعه است که توسط ائمه هدی (ع) به انحاء مختلف بیان شده و مورد تأکید قرار گرفته است. مسئله مهم و سرنوشت سازی که امام حسین (ع) در آخرین لحظات عمر شریفشان و در قالب آخرین خطبه روز عاشورا به آن اشاره کردند و بشارت رجعت خود در عصر ظهور را به اصحاب آن زمانی خود و نسل پیروان خود بشارت دادند.
امام در آغاز این خطبه که روز عاشورا و قبل از شهادتشان خطاب به حاضران قرائت و توسط امام محمدباقر (ع) نقل شده است، به سخنان رسول خدا که خبر از حرکت سیدالشهدا (ع) به سمت عراق و حوادث سرزمین کربلا دادند، اشاره کردند: «همانا رسول خدا (ص) فرمود: اى فرزندم! همانا تو به زودى به سوى عراق سوق داده خواهى شد و آن زمینی است که انبیاء و اوصیاى انبیاء با آن ملاقات کردند و آن زمینی است که «عمور» نامیده می‌‌شود و همانا تو و جماعتی از اصحاب تو در آن سرزمین شهید خواهی شد که (آنان) درد آهن (نیزه و شمشیر) را حس نمى‌‌کنند.»
بشارت امام حسین (ع) به رجعت خود در عصر ظهور
در بخش دیگری از این خطبه امام به واقعه رجعت خود اشاره کرده و چنین فرمودند «ثُمَّ أَمْکُثُ مَا شَاءَ اللَّهُ، فَأَکُونُ أَوَّلَ مَنْ تَنْشَقُّ عَنْهُ الْأَرْضُ، فَأَخْرُجُ خَرْجَهً یُوَافِقُ ذَلِکَ خَرْجَهَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ قِیَامَ قَائِمِنَا وَ حَیَاهَ رَسُولِ اللَّهِ ثُمَّ لَیَنْزِلَنَّ عَلَیَّ وَفْدٌ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لَمْ یَنْزِلُوا إِلَى الْأَرْضِ قَطُّ وَ لَیَنْزِلَنَّ إِلَیَ جَبْرَئِیلُ وَ مِیکَائِیلُ وَ إِسْرَافِیلُ وَ جُنُودٌ مِنَ الْمَلَائِکَهِ و َ لَیَنْزِلَنَّ مُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ وَ أَنَا وَ أَخِی وَ جَمِیعُ مَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَیْهِ فِی حَمُولَاتٍ مِنْ حَمُولَاتِ الرَّبِّ جِمَالٍ مِنْ نُورٍ لَمْ یَرْکَبْهَا مَخْلُوقٌ ثُمَّ لَیَهُزَّنَّ مُحَمَّدٌ ص لِوَاءَهُ وَ لَیَدْفَعُهُ إِلَى قَائِمِنَا مَعَ سَیْفِهِ
سپس من به قدرى که خدا بخواهد مکث خواهم کرد! سپس اول کسى خواهم بود که زمین برایش شکافته مى‌‌شود و خارج خواهم شد؛ خارج شدنی که موافق آن خارج شدن امیرالمؤمنین (ع) و قیام قائم ما و حیات رسول الله (ص) است. سپس افرادى از آسمان که نزد خدایند بر من نازل می‌‌شوند در حالی که هرگز به سوی زمین نازل نشده‌‌اند و جبرئیل، میکائیل، اسرافیل و لشکریانی از ملائکه بر من نازل خواهند شد و حضرت محمد و على و من و برادرم و همه آن کسانی که خدا بر آنان منت نهاده، در حمل‌کنندگانی از حاملان پروردگار نازل می‌‌شویم، شترانی از نور که تاکنون احدى از خلایق بر آن‌ها سوار نشده‌‌اند. بعد از این، حضرت محمد (ص) پرچم خود را به اهتزاز در می‌‌آورد و آن را به همراه شمشیرش به قائم ما می‌‌دهد.»
امام حسین (ع) در ادامه این خطبه، اتفاقات پس از رجعت و ظهور آخرین فرزند از نسل خود و برکات جهانی‌شدن دین اسلام را برای اصحاب بازگو نمودند.*
_____________________________________________________________________________
پی‌نوشت:
* مختصرالبصائر، محمدحسن حلی عاملی، ص 139. الخرائج و الجرائح، علامه قطب راوندی، ج 2، ص 848.
