به گزارش کرب و بلا، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمحمود طباطبایی؛ عضو هیئت علمی پژوهشگاه قرآن و حدیث، گفت: نقل مشهور تولد امام حسین (ع) سوم و پنجم شعبان است که روز سوم شهرت بیشتری دارد و همچنین نقل است که ایشان در سوم شعبان از بیعت با یزید امتناع کردند.
وی به رابطه عاطفی و عاشقانه پیامبر(ص) با حسنین(ع) اشاره کرد و گفت: از امام علی(ع) نقل است که تا پیامبر(ص) زنده بود، حسنین (ع) به من پدر نمی‌گفتند و خطاب به پیامبر(ص) پدر می‌گفتند و حسن (ع) وقتی می‌خواست مرا صدا بزند می‌فرمود: «یا اباالحسین» و وقتی حسین می‌خواست مرا صدا بزند می‌فرمود: «یا اباالحسن».
این پژوهشگر سیره و تاریخ اهل بیت(ع) افزود: امام حسین (ع) آنقدر در نزد پیامبر(ص) محبوب بود که در کودکی او بغل می‌کرد و می‌بوسید و حتی رسول اکرم (ص) از منبر پایین آمدند و ایشان را بغل گرفته و بوسیدند.
وی اضافه کرد: در کتب مهم شیعه و سنی به دفعات نقل شده است که پیامبر (ص) در هنگام نماز در مسجد و در حال سجده بودند که حسنین (ع) بر دوش ایشان سوار می‌شدند و لذا آنقدر سجده را طولانی می‌کردند تا پیاده شوند و این در حالی است که پیامبر (ص) در سن بالا و رهبر جامعه اسلامی و در مسجد مدینه و در رسمی‌ترین مکان عمومی این کار را انجام می‌دادند.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه قرآن و حدیث اظهار کرد: متأسفانه امروز بعد از 1400 سال اگر یک روحانی به عنوان مقام مسئول چنین کاری بکند ولی پیامبر(ص) به نحو غیرعادی سجده را طول می‌دادند و این نحوه برخورد خیلی عجیب است.
طباطبایی در پاسخ به این سؤال که این نوع برخورد آیا به خاطر نوه بودن حسنین (ع) ، طبیعی بود؟ بیان کرد: نمی‌توان منکر این مسئله شد، ولی پیامبر (ص) به صورت کلی با همه کودکان چنین رفتاری داشتند و حتی بچه‌هایی در دامان ایشان بودند و پیامبر(ص) با هیچکدام برخورد بدی نداشتند.
وی تصریح کرد: یکی از مسائل قابل توجه احترامی است که امام حسین (ع) به برادر بزرگترشان، یعنی امام حسن (ع) داشتند و این در حالی است که فاصله سنی آنها شش ماه بیشتر نبوده است. در درون خانه، حسن (ع) بزرگ‌خانه است و وصایا خطاب به ایشان انجام شده است تا زمانی که امام حسن (ع) زنده بودند، سیدالشهدا (ع) حضور و بروز و سخنرانی نداشتند و حتی جلوتر از برادر بزرگتر راه نمی‌رفتند.
طباطبایی ادامه داد: در «طبقات الکبرای» ابن سعد نقل جالبی بیان شده و او آورده است که حسنین (ع) در بزرگسالی دور خانه خدا طواف کرده و پشت مقام ابراهیم نماز خواندند. مردم به واسطه اینکه فرزندان پیامبر (ص) هستند، متوجه ایشان شدند و هجوم آوردند. در این حال امام حسین(ع) به همراه یک فرد دیگر مانند پاسدار به دور امام حسن (ع) حلقه زدند که مبادا آسیبی به ایشان برسد، وی تعبیر «یجله» را به کار برده است، یعنی همواره او را تجلیل می‌کرد. خاندان اهل بیت (ع) جلوتر از زمان خود می‌اندیشیدند و فکر می‌کردند.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه قرآن و حدیث در پاسخ به این سؤال که در مورد نحوه رفتار امام حسین (ع) با همسران و فرزندانشان نکاتی در تاریخ بیان شده است؟ اضافه کرد: امام (ع) خطاب به رباب؛ مادر سکینه و حضرت علی اصغر (ع) اشعار عاشقانه سروده‌اند، گرچه مطالب زیادی از آن حضرت در مسائل خانوادگی نقل نشده است، ولی به هر حال پیامبر (ص) و ائمه(ع) نور واحد هستند و قطعاً با محبت‌ترین افراد نسبت به خانواده خود بوده‌اند.
وی در پایان تأکید کرد: سخاوت شجاعت و زهد و مردم دوستی و مردم‌داری ائمه (ع) و به ویژه امام حسین (ع) بی‌نظیر بوده است و همه قول و فعل آنها الگوست؛ امام در سفر کربلا و در سخت‌ترین شرایط یکجا وعده خلاف و وعده‌ای که عمل نکنند نگفته‌اند، حتی وعده پیروزی ظاهری نداده است و وقتی خبر شهادت حضرت مسلم بیان شده، آن را شفاف با اصحاب در میان گذاشتند و بیعت را از اصحابش برداشتند و جالب اینکه امام (ع) نسبت به کسانی که با او همراهی نکردند، خیرخواهی داشتند و حتی وقتی لشکری را در برابر دشمن تجهیز کرده‌اند و خودشان نیازمند پول هستند و باید مخارج لشکر را تأمین کنند، پول به فردی دادند که برود و بدهی خود را بپردازد و در حیطه‌های مختلف این جلوداری و پیشگامی وجود داشت.
