به گزارش کرب و بلا، بنی اسد را قبیله‌ای از فرزندان شخصی به نام اسد بن خُزَیمه بن مدرکه می‌دانند که در سال 19 هجری حجاز را به قصد سکونت در عراق ترک گفتند و پس از ورود به عراق در کوفه و غاضریه رحل اقامت گشودند و در زمان بنای شهر کوفه محله‌ای خاص در جنوب مسجد این شهر را برای زندگی انتخاب کردند.
سال 36 و به هنگام وقوع جنگ جمل که فتنه‌ای به بهانه خونخواهی خلیفه سوم علیه حضرت علی (ع) بود؛ به طرفداری و بیعت با امیرالمؤمنین برخاستند و عده‌ای از مردان ایشان در این جنگ همراه با امام علی (ع) جنگیده و به شهادت رسیدند. (جواد محدثی، دائرهالمعارف تشیع، ج 3، ص 340؛ فرهنگ عاشورا، واژه بنی‌اسد).
اما در ماجرای قیام امام حسین (ع) تاریخ آنها را به سه دسته تقسیم می‌کند؛ عده‌ای به طرفداری حضرت حسین بن علی (ع)، عده‌ای مخالف آن حضرت که در سپاه کوفه حضور داشتند و عده‌ای دیگر که بی‌طرفی خود را اعلام کردند.
مردانی از بنی‌اسد که از یاران مخلص امام حسین (ع) در واقعه عاشورا هستند را اشخاصی همچون حبیب بن مظاهر، انس بن حرث، مسلم بن عوسجه، قیس بن مسهر، موقع بن ثمامه و عمرو بن خالد صیداوی تشکیل می‌دهند و آن طرف در جبهه مخالفان سفاک‌ترین آنها، حرمله بن کاهل اسدی؛ قاتل طفل شیرخوار امام حسین (ع) است.
اما دسته سوم از این قبیله یعنی بیطرفان زمانی که زنان ایشان پس از به شهادت رسیدن امام حسین (ع) اجساد مطهر و به خاک افتاده شهدا را بر روی خاک تفتیده نینوا دیدند، تحت تأثیر قرار گرفته و مردان خود را جهت دفن اجساد، خبر کردند هر چند که مردان ابتدا امتناع کرده اما پس از آنکه زنان بیل و کلنگ به دست روان شدند وجدان مردان بیدار شده و اقدام به تدفین اجساد کردند که به جهت این اقدام شیعیان به نظر احترام و محبت به قبیله بنی‌اسد می‌نگرند. (عبداالرزاق الموسوی المقرم، مقتل الحسین، ص 414؛ محمد باقر ملبوبی، الوقایع و الحوادث، ج 4، صص 59 ـ 60 ـ 61).
