به گزارش کرب و بلا، هتک حرمت و جسارت به ساحت مقدس امام حسین (ع) از سوی سپاهیان عمرسعد پس از قتال و شهادت آن حضرت نیز پایانی نیافت و آنها پس از این اقدام سبوعانه علاوه بر غارت  و آتش کشیدن خیام، هتک حرمت زنان حرم به غارت سلاح و لباس آن حضرت و سایر شهدا پرداختند.

براساس اسناد تاریخی، یکی از شمشیرهای  آن حضرت را مردی از بنی اشهل بن دارم، از آن خود کرد. (بلاذری، انساب الاشراف، ج3، ص 203) که البته ابن سعد و ابن جوزی و ابن طاووس نام او را «قلانسی نهشلی» نوشته‌اند.

شلوار آن حضرت را بحر بن کعب تمیمی به غارت برد.(طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص 453) که البته در کتاب «الارشاد» شیخ مفید و «مقتل الحسین خوارزمی» نام او ابجر بن کعب ثبت شده است. ابن اعثم نام او را «یحیی بن عمرو حرمی» و ابن شهرآشوب نیز«بحیر بن عمیر جرمی» و سید بن طاووس، «بحر بن کعب تیمی» نوشته‌اند.

قطیفه (حوله مخملی) ایشان را قیس بن اشعث بن قیس کندی، از خیمه به یغما برد.(ابن سعد، ترجمه الحسین و مقتله، ص 78) گه گوند از زمان به بعد به «قیس قطیفه» مشهور شد.

کفش‌های آن حضرت را اسود بن خالد آودی برد و عمامه را جابر بن یزید ازدی برداشت. (ابن سعد، ترجمه الحسین و مقتله، ص78) و  پیراهن حضرت را اسحاق بن حیوه حضرمی برداشت که از آن پس، به بیماری پیسی دچار شد و موهایش ریخت.(طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک؛ ج5، ص 455) و نیز زره  آن حضرت را مالک بن نسیر (نسر) کندی از آن خود کرد. (ابن اعثم؛ الفتوح، ج 5، ص 119) و اما از همه اینها بالاتر در جسارت به آن حضرت غارت انگشتر ایشان بود که بجدل بن سلیم کعبی به این منظور انگشت مبارک ایشان را قطع می کند. (ابن نما، جعفر بن محمد؛ مثیر الاحزان؛ ص 76).

در مورد دلیل چنین غارتی با توجه به اینکه به غیر از برخی از اقلام همانند انگشتر قیمتی بوده‌اند اما باقی از قیمت و بهای چندانی برخوردار نبودند موضوع روشن و قابل استنادی به غیر از آنکه این رفتار اوج نفرت شخصی و یا متأثر از تبلیغات مسموم بنی‌امیه را نشان می‌دهد، وجود ندارد.