در میان یاران امام حسین (ع) افرادی بودند که شاید خود نیز گمان نمی‌کردند نامشان بعد از سالیان سال در زمره یاران و شهدای سپاه امام ثبت شود. از جمله این افراد دو برادر به نام‌های «سعد بن حارث و ابو الحتوف انصارى عجلانى» هستند.
این دو برادر اهل کوفه و از تیره بنی عجلان و از خوارج کوفه و از قبیله خزرج انصار مدینه بودند. سعد و ابوالحتوف تا قبل از شهادت از خوارج و از لشکر عمر بن سعد بودند و براى جنگ با سید الشهداء (ع) راهی سرزمین نینوا شدند.
در روز دهم محرم، هنگامى که یاران امام حسین (ع) به شهادت رسیدند و فریاد یاری‌خواهی امام بلند شد، زنان و کودکان از شنیدن ندای غربت امام با صداى بلند گریه کردند. سعد و برادرش که استغاثه امام و گریه و اندوه خانواده او را شنیدند، با خود گفتند: مگر نه اینکه ما می‌گوییم «لا حُکْمَ الَّا للَّهِ ولا طاعَهَ لِمَنْ عَصاه» این حسین فرزند دختر رسول ما حضرت محمد (ص) است و ما به شفاعت جدش در روز قیامت امیدواریم. چگونه با او بجنگیم در حالی که هیچ یاوری ندارد. سپس هر دو به لشکر دشمن حمله کردند و بعد ز کشتن چند تن ز سپاهیان عمر سعد با هم در یک مکان به شهادت رسیدند. (1)
البته طبق نقل برخی مورخین و مقتل نویسان از جمله «سماوی» این دو برادر بعد از شهادت امام حسین (ع) به شهادت رسیدند. (2) با این حال نقل اول در منابع تاریخی اعتبار بیشتری دارد.
_______________________________________________________________________________________________
منابع:
1- مامقانی، تنقیح المقال، 1349-1352 ق، ج 2، ص 12
2- سماوی، ابصارالعین، 1419 ق، ج 1، ص 222
