به گزارش کرب‌و‌بلا، محمد علیزاده دانشجوی دکترای تاریخ اسلام در گفت‌و‌گو با خبرنگار کرب‌و‌بلا و در پاسخ به این سؤال که منابع رجالی، حدیثی و تاریخی اهل سنت، جریان عاشورا را چگونه دیده و از چه زوایایی بررسی می‌کنند؟ گفت: در ابتدا باید بپذیریم امام حسین علیه‌السلام مختص به شیعه نیست و متعلق به مکتب اسلام و همه انسان‌هایی است که به دور از همه تعلقات و نگرش‌ها به مکتب اسلام نگاه می‌کنند.
وی ادامه داد: این سؤال را می‌توان از ابعاد مختلفی مورد بحث و بررسی قرار داد که بدون شک اولین بّعد آن بررسی جایگاه حسین‌بن‌علی (ع) در نزد نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم است. در این موضوع شک و شبهه‌ای وجود ندارد که هیچ‌کسی به مانند اصحاب کساء در نزد رسول خدا (ص) جایگاه نداشتند. زمخشری (از علمای بزرگ اهل سنت)، صاحب تفسیر معروف «کشاف» در کتاب «ربیع الابرار» نقل می‌کند: «فاطمه سلام الله علیها با فرزندانش حسن و حسین علیهما‌السلام خدمت رسول خدا (ص) رسیده و عرض کرد: یا رسول‌الله! هدیه‌ای به این‌ها بده. حضرت فرمود: پدرت فدایت، من مالی ندارم تا هدیه کنم. سپس حسن (ع) را بغل کرده، بوسید و روی پای راست خود قرار داد و فرمود: به این فرزندم، اخلاق و هیبت خود را هدیه می‌کنم و حسین (ع) را نیز بغل کرد، بوسید و بر روی پای چپ خود نهاد و فرمود: شجاعت و جود خود را بدو بخشیدم.»
فلسفه قیام امام حسین (ع) در این موضوع نهفته است که امام با جامعه‌ای مواجه شدند که نه تنها بر مدار سنت و سیره رسول خدا (ص) و دیگر صحابه حرکت نمی‌کرد، بلکه به صراحت و روشنی منکرات را در جامعه اسلامی ترویج می‌داد.
وی افزود: ابن‌کثیر نیز که از علمای معروف مذهب شافعی است در کتاب «البدایه و النهایه» در باره مقام امام حسین (ع) چنین می‌نویسد: پیامبر (ص)، حسن و حسین (ع) را گرامی می‌داشت و به آن‌ها محبت زایدالوصفی می‌کرد. حسین (ع) از صحابه پیامبر به شمار می‌رود و با آن حضرت تا زمان رحلت محشور و مصاحب بوده و حضرت رسول (ص) نیز از او رضایت کامل داشته، اگر چه حسین (ع) در سنین کودکی بود. از سوی دیگر ما حتی روایتی از عایشه همسر رسول خدا (ص) داریم که در آن نقل می‌کند که پیامبر اسلام (ص) بواسطه وحی که جبرئیل آورد از زمان شهادت و چگونگی شهادت امام حسین (ع) آگاه شد.
این دانشجوی دکتری افزود: آن‌چه به عنوان اجماع سخن بزرگان اهل سنت در خصوص حسین‌بن‌علی (ع) گفته می‌شود این است که حسین (ع) در جهت احیای سنت رسول خدا(ص) قدم برداشت و هرگز در قبال بیعت‌خواهی یزید، سر تسلیم فرود نیاورد، برای عدم بیعت با یزید از مدینه و مکه خارج شد و روانه کوفه گردید و شهادت را بر بیعت با یزید ترجیح داد. در مجموع آن‌که قیام حسین (ع) خواست همه مسلمانان بوده است ولی جز حسین بن علی کسی را یارای این کار نبود، این قیام انعکاس و طنین گسترده‌ای به جای گذاشت و تا آن‌جا پیش رفت که تخت سلطنت امویان را به لرزه درآورد و سرانجام به نابودی کشاند.
وی همچنین فلسفه قیام امام حسین (ع) را به عنوان یک فرد متخصص تاریخ اسلام و از دیدگاه یک اهل سنت مواجهه حضرت با جامعه‌ای می‌داند که دیگر بر مدار سیره و سنت پیامبر (ص) نیست.
این تاریخ‌شناس اهل سنت با اشاره به سخن «ابوالحسن اشعری» پیشوای مکتب اشاعره، گفت: اشعری می‌گوید؛ چون ستمگری یزید از حد گذشت، امام حسین (ع) با یاران خود علیه بیداد او قیام کرد و در کربلا به شهادت رسید. «ابن‌روزبهان» هم تعبیر جالبی در این خصوص دارد که می‌گوید؛ آن حضرت در میان امواج شدت و بلا، شربت شهادت نوشیده و در کربلا دفن شد. حادثه‌ای غم‌انگیزتر و مصیبت‌بارتر و دردناک‌تر از این، در تاریخ اسلام رخ نداده است! نفرین به اندازه علم خدا بر هر کسی که در جنگ علیه آن حضرت حاضر شده و در آن شریک و بدان راضی بوده است.
امروز همه جامعه تسنن اذعان دارند که امام حسین (ع) وقتی متوجه شد حکومت دست نااهلان افتاده و دین جدش در خطر است قیام کرد و در این راه خود حضرت (ع)، خانواده‌اش و یارانش به شهادت رسیدند.
علیزاده تاکید کرد: پس امر مسلم این است که فلسفه قیام امام حسین (ع) در این موضوع نهفته است که امام با جامعه‌ای مواجه شدند که نه تنها بر مدار سنت و سیره رسول خدا (ص) و دیگر صحابه حرکت نمی‌کرد، بلکه به صراحت و روشنی منکرات را در جامعه اسلامی ترویج می‌داد. در چنین شرایطی بهترین کسی که می‌توانست در برابر این بدعت قرار گیرد کسی جز حسین‌بن‌علی (ع) که نواده رسول خدا (ص) بود، نبود. او بود که مسیر حق را می‌شناخت، او بود که می‌دانست چگونه با بدعت‌ها مبارزه کند و تنها او بود که زرق و برق دستگاه اموی نمی‌توانست او را فریب دهد. بنابراین این حجت بر حسین‌بن‌علی (ع) بود که به خواسته مردم عراق پاسخ دهد و در مسیری قدم گذارد که از جان و خانواده و عزیزانش بگذرد تا کسی نتواند به خود جرات بدهد که انحراف و بدعتی در اسلام و آموزه‌های دینی پدید آورد و نتیجه آن شد که امروز بعد از هزار و اندی سال همچنان نام و یاد حسین (ع) با شکوهی هر چه تمام‌تر یاد می‌شود.
این دانشجوی دکترای تاریخ اسلام در خصوص نوع نگاه فرق مختلف اهل سنت در دنیای کنونی به قیام امام حسین (ع)، گفت: به هر حال در مکاتب فقهی و کلامی اهل سنت نیز مانند همه فرق اسلامی، افرادی هستند که حد اعتدال را نگاه نمی‌دارند. ولی آن‌چه مورد اتفاق امروز فقها و بزرگان اهل سنت و تحصیل کرده‌های جامعه اهل تسنن است تاکید بر این موضوع است که فرق اهل سنت در این‌که امام حسین (ع) در مقابل ظلم ایستاده و هیچ‌گاه سر تعظیم فرود نیاورده اتفاق‌نظر دارند.
وی تاکید کرد: امام حسین (ع) از نبی اکرم (ص) تبعیت کرد. اجرای احکام خداوند، احیای سنت رسول خدا (ص) و از بین بردن ظلم و ستم از اهداف قیام امام حسین (ع) بود و امروز همه ما جامعه تسنن بر این نکته اذعان داریم که امام حسین (ع) وقتی متوجه شد حکومت دست نااهلان افتاده و دین جدش در خطر است قیام کرد و در این راه خود حضرت (ع)، خانواده‌اش و یارانش به شهادت رسیدند.
.jpg)
