خیر! هیچ دلیل مستدل تاریخی بر این قضیه وجود ندارد، اما به فرض درست بودن هم چه مشکلی دارد؟ آیا با علم امام حسین علیه السلام به یاد سیدالشهداء علیه السلام می افتیم یا حضرت مسیح؟

فداکارى بی‌مانند، استقامت، حق‌پرستی، توکل، قدرت اراده، چشم‌پوشی از مظاهر و جلوه‌های فریبنده دنیا و قطع علائق در واقعه جان‌سوز کربلا، به‌قدری از وجود حسین تجلى کرده و دل‌ها را مجذوب او نموده که به عظمت‌های دیگر آن حضرت کمتر توجه می‌شود. مثل‌ اینکه افکار جامعه و عقول بشر کسى را که در راه یارى حق، فداکارى و از خود گذشتگی نشان دهد، مالک تمام عظمت‌ها و فضایل می‌دانند و هرچه درجه فداکارى عالی‌تر و خالص‌تر باشد، عظمت شخصیت او در دل‌ها بیشتر می‌شود.

وارد خیمه شد و رقیه (س) را در آغوش گرفت. او را بوسید و وعده آب داد.

دیگر رقیه (س) مطمئن شد که دوباره آب می‌نوشد.

خوش به حال رقیه (س) که عباس (ع) سقای اوست...

نمی‌دانم چرا اباعبد الله (ع) ( با این که خودشان وعباس مانده بودند) اصرار دارند که عباس (ع) عَلَم را رها نکند.

کتیبه‌ها، حسینیه­‌ها را احاطه کرده‌اند. همه جا یک دست سیاه پوش شده است. کم کم خیابان‌های شهرمان ایستگاه‌های صلواتی خود را به راه می‌کنند. داربست‌ها برای برافراشتن پارچه‌ها، جاپایشان را روی زمین محکم می­‌کنند. میله­‌ها آرام آرام پرچم‌های یا حسینشان را به آغوش می‌کشند. کم کم پارچه‌های اطلاعیه مجالس عزا سری بین سرها بلند می‌کنند و خودنمایی می‎‌کنند.