با توجه به اینکه نام رقیه در منابع تاریخی بسیار به ندرت ذکر شده، به نظر می‌رسد نام اصلی حضرت، فاطمه بوده باشد؛ زیرا امام حسین (ع) به دلیل علاقه بسیار زیادی که به پدر و مادر خویش داشتند، همه فرزندان پسر خود را علی (علی‌اکبر، علی اوسط، علی‌اصغر) و همه دختران خود را فاطمه نامیدند.

نکته مهم در باب پذیرش یا عدم پذیرش پدیده‌های تاریخ این است که نمی‌توان با قطع و یقین اظهار نمود که اکثر مخالفان وجود حضرت رقیه (س) در کربلا، از روی عناد یا مشکل عقیدتی، به ابراز آن پرداخته‌اند.

در واقعه‌ی پر از ایثار و استقامت عاشورا، همیشه نام مردان دلاور عاشورایی بر زبان‌ها بوده. در حالی که از شیر زنان عرصه‌ی عشق و شهادت کمتر نامی برده شده است در بخش پیشین تعدادی از زنان عاشورایی را نام بردیم و در ادامه زنان عاشورایی و کسانی که در کربلا بودند و معرفی می نماییم

در این مقاله نظر برخی مراجع عظام آقایان تبریزی، مکارم شیرازی، نوری همدانی، مظاهری، علوی گرگانی، روحانی، مبشرکاشانی، سیستانی، صافی گلپایگانی، شاهرودی و شیرازی در مورد اصل وجود حضرت رقیه (س) در تاریخ گردآوری شده است.

حماسه شکوهمند روز دهم سال 61 هجری، نگارینه‌ای از زیباترین طرح‌ها و نقش‌ها را در تاریخ حک نمود. حماسه از سرخی خون برترین رادمردان خدا، خامه گرفت و دست نقاش چیره شهادت که از آستین بزرگ آموزگار آن، حضرت حسین (علیه‌السلام) بیرون آمده بود، بر پرده کربلا، در آن ساعتی که عقربه‌های آفرینش لحظه عروج را نشان می‌دادند، چشم‌نوازترین تصویر را به نقش کشید.

درباره حضرت رقیه (س)در میان تاریخ‌نگاران اختلاف نظر وجود دارد. مشهور این است که اگر اصل تولد ایشان را بپذیریم ایشان سه و یا چهر ساله بودند که در روزهای آغازین صفر سال 61 ه.ق، شهید شده‌اند.

از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى­‌گذرد؛ از شانه هاى بى­ تکیه­ گاه و چشم ­هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى می‌وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى‌بخشید.

وارد خیمه شد و رقیه (س) را در آغوش گرفت. او را بوسید و وعده آب داد.

دیگر رقیه (س) مطمئن شد که دوباره آب می‌نوشد.

خوش به حال رقیه (س) که عباس (ع) سقای اوست...

نمی‌دانم چرا اباعبد الله (ع) ( با این که خودشان وعباس مانده بودند) اصرار دارند که عباس (ع) عَلَم را رها نکند.