مادر که او باشد، تکلیف فرزند هم مشخص است.

اصلا انتظاری غیر از این هم نمی‌رود.

از رفتار مادر پیدا بود که دریاییست از ادب

و فرزندش ساقی آب همان دریا بود

هم ساقی آب و هم به قول سید مهدی* ساقی ادب

ای دل بر غربت بیکرانه‌اش همراه با چشمان خونفشان فرزندش مهدی (عج) خون ببار که همین روزها وارث خانه به پاسداشت حُرمت حَرم، از خانه می‌رود و آسمان‌ها به عزا نشسته‌اند عظمت این اندوه را.

میان شاه و گدا رفاقتی افتاد و این گدا تا آستان شاه رفت و بوسه بر درگاهش زد.

چه حلاوتی داشت گره زدن دل به شبکه‌های ضریحت، مولای مهربانی، مولای عشق!

آسمان ابری چشمانم دوباره باریدن گرفته است.
تنها تو را می‌پرستم معبود آسمانی‌ام یا رب الحسین (ع)
در این فراق عظیم بر صبرم بیافزای
که «ان الله مع الصابرین»

عصر روز نهم محرم است، شب عاشورا. شهادت یاران و همراهان امام حسین  (ع) مسلم و قطعی است.

امام حسین (ع) در این ساعات اخیر به بهانه‌های مختلف، همدلان و همراهان را فراهم آورده و همه را مطمئن کرده است که:

«پایان این مسیر بی تردید شهادت است»

دَستم زیر چونَم جا خوش کرده بود و برای سَرم شده بود ستون! باید وزنِ سر و اون همه فکر و خیالاتِ توشو تحمل می‌کرد!! انعکاس نور زرد چراغ مطالعه روی کاغذ سفید چشمامو به خودش خیره کرده بود. چند ساعته که انگشتای دستم خودکار رو بغل کرده؛ اما فقط به اندازه چند کلمه بیشتر ننوشته. نگاهم به سطل زباله فلزی گوشه اتاق افتاد، نور کم اتاق، سطل رو تار و تیره نشون می‌داد. با زبون بی زبونی فریاد می‌زد «از پذیرفتن زباله معذوریم!!» شاید وجدان سطل به درد اومده...