عاشورا درد بس بزرگی بوده و هست  که هر دلی را می شکند و زخم برجان ها می نشاند و دردهای حاصل، زبانی می گردد برای واگویی درد ها و در این بین داستان سرایی ها گاه اصل ماجرا را به فراموشی می کشاند.

بررسی فلسفه حرکت امام حسین (ع) به سمت کربلا و علم ایشان به شهادتشان، مسئله‌ای پراختلاف در بین علمای شیعه بوده است و بزرگان بسیاری در مورد آن سخن گفته‌اند. شهید مطهری و آقای صالحی نجف آبادی، از جمله افرادی هستند که نظرهای مهمی در این باره داده‌اند و نظریه هرکدام از این دو نفر، طرفداران خاص خودشان را دارد. در این یادداشت به بررسی اختلاف بین این دو نظر در باب علم امام می پردازیم.

پس از پیامبر اکرم (ص)، وظایف ایشان برعهده امامان بزرگوار است و آن بزرگواران همان مسئولیتی که رسول خدا (ص) در احیاء جامعه اسلامی داشتند را به دوش می کشیدند.

امام حسین (ع) هم برای بیداری جامعه اسلامی و روشنگری نسبت به بدعت‌های بوجود آمده و بازگشت به دوران جاهلیت، این نهضت عظیم را شروع کردند.

  چند نفر از بزرگان و نزدیکان اهل‌البیت به همراه امام حسین (ع) به سمت کوفه نیامدند  و در مدینه و مکه ماندند یکی از این افراد عبدالله بن جعفر همسر حضرت زینب (س) است که در زیر به علل عدم حضور ایشان می‌پردازیم.

امامان شیعه ، امامان مفترض الطاعه هستند که از جانب خداوند منسوب شدهاند و مردم برای هدایت و عبادت خداوند، باید به آنها رجوع کنند.

امام حسین (ع) نیز سومین امام شیعیان بود که خصائل و خصوصیات رفتاری و اخلاقی، در زندگی وی نمایان بود. از این رو شایسته است مردم ائمه اطهار را اسوه و الگوی زندگی خویش قرار دهند.

گزارشی وجود دارد که سر امام حسین (ع) هنگام ورود اهل‌بیت به کوفه، بر سر نیزه آیه‌ای از قرآن را تلاوت فرمود. اما در مجلس یزید چنین گزارشی نداریم.