دعای عرفه امام حسین (ع)، یکی از عارفانه‌ترین و پرمغزترین ادعیه روایی در شیعه است که دارای مضامین آموزنده و محتوای غنی برای مردم است. یکی از ویژگی‌های این دعا، خداترسی و خشوع در برابر پروردگار است. امام حسین (ع)، آن‌چنان در این دعا خود را فقیر در برابر خداوند می‌بیند بگونه ای که این نیایش، نمونه کاملی از صحبت‌های یک بنده نسبت به مولای خویش است.

توحید بزرگترین اصل دینی است که تمام شریعت بر پایه آن استوار است. از این رو به فردی که دینداراست، موحد می گویند.

در این مقاله، به معنا و مفهوم توحید در کلام امام حسین (ع) می‌پردازیم.

روز عرفه، روز دعا و مسألت از خداوند متعال است و خداوند درهای مغفرت و رحمت خود را در این روز به روی بندگان باز می‌کند. یکی از اعمالی که در این روز وارد شده است، زیارت امام حسین (ع) است. بطوری که در روایات وارد شده است، خداوند در این روز اول به زوار امام حسین (ع) نگاه می‌کند، پیش از کسی که در صحرای عرفات است. 

در این مقاله به بررسی علت افضلیت مقام زوار امام حسین (ع) در این روز، حتی نسبت به حجاج بیت الله الحرام می‌پردازیم.

عرفه یکی از زمان‌های مورد توجه نزد خداوند است که درهای رحمت را بروی مردم باز می‌کند.
عرفات نیز از جمله سرزمین‌هایی است که در آن، خداوند به آن برکت داده و خصائص زیادی را دارا است.
در این مقاله، به بررسی ویژگی‌های روز عرفه و صحرای عرفات می‌پردازیم.

روز عرفه از روزهای بزرگ نزد خدا است که درهای مغفرت به روی مردم باز می‌شود. امام سجاد (ع) در این روز دعایی را به اصحاب خویش آموختند که در صحیفه سجادیه موجود است. در زیر متن و ترجمه آن را می توانید مطالعه کنید.

روز عرفه روز مناجات و دعا با خداوند است و امام حسین علیه السلام دراین روز مناجات بسیار زیبایی با خداوند کردند که متن آن در ادامه آورده شده است شایسته است که ماهم به پیروی از ایشان در این روز این گونه به مناجات با پرودگار خویش بپردازیم.

برخلاف گمان بسیاری که دعای عرفه امام حسین (ع) را مربوط به حجه الوداع  و زمان خروج امام از مکه به سمت عراق می دانند، بنا بر اسناد و روایات معتبر موجود، این مناجات در حج پیش از سال 60 هجری و در آخرین ساعات این روز در صحرای عرفات قرائت شده است.