به شب اول ماه ربیع ‏الاول سال سیزدهم بعثت که حضرت علی (ع) جای پیامبر اکرم (ص) خوابید، «لیله المبیت» می‏گویند.

 خلاصه آن واقعه از این قرار است که در سال سیزدهم بعثت سران قریش در یک شورای عمومی تصمیم گرفتند که ندای توحید را با زندانی کردن پیامبر یا کشتن و یا تبعید او خاموش سازند که مولایمان علی بن ابی‌طالب (ع) جان خود را جان نثار جان ایشان نمود.

مدینه غرق شعف است. خاک این سرزمین در خود نمی‌گنجد و تاب زمینی بودن ندارد. آسمان غرق نور، ملایک سراسر سرور...

سوم شعبان سال چهارم هجری، دردانه پیامبر (ص)، عزیز حیدر (ع) و البته مظلوم زهرا (س) چشم به جهان گشود. 

پیامبر (ص) فرمودند: «اى فاطمه! هر چشمى فرداى قیامت گریان است غیر از چشمى که در مصیبت حسین گریه کند؛ صاحب آن چشم خندان است و مژده نعمت‏‎هاى بهشت به وى داده خواهد شد.»

کاروان اسرا و سرهای شهدای کربلا را به سمت شام می‌بردند در راه اتفاقات خارق‌العاده در راه پیش می‌آمد که سربازان این زیاد برخی از آن‌ها را نقل کردند.