تاریخ مجموعه حوادث فرهنگی، طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و رویدادهایی است که در گذشته و در زمان و مکان زندگی انسان‌ها و در رابطه با آن‌ها رخ داده است. تاریخ ناظر به درک وقایع جزئی و پدیده‌های ذکرشده است که در ذهن تاریخ‌نگار شکل می‌گیرد. تاریخ اسلام هم از همین قاعده پیروی می کند و جهت گیری های تاریخ‌نگار تاریخ را به انحراف و حتی وارونه کردن حقایق می کشاند.

با توجه به کتاب‌های معاصر در نقل عاشورا نمی‌توان تنها به دلیل وجود یک گزارش تاریخی در کتاب‌های معاصر، هرچند مشهور و مورد توجه، آن را یک سند قابل اتکای تاریخی دانست.

در مقاتل کهن اسمی از شخصیت بکیر ( محور اصلی فیلم رستاخیز) که در تاریخ از او به عنوان پسر حر یاد کرده‌اند یافت نمی‌شود اما در کتب صده‌های اخیر نام او آورده شده و او را در زمره شهدای کربلا قرار داده‌اند.

نسخه‌های خطی فارسی و عربی در حقیقت کارنامه دانشمندان بزرگ و نوابغ فکری عالم اسلام و هویت نامه مسلمانان جهان است که در فراهم آوردن آن سهم ارزنده‌ای داشته‌اند. بر عهده هر نسلی است که این میراث پر ارج را پاس دارد و برای شناخت فرهنگ، ادب و سوابق علمی خود به احیا و بازسازی آن اهتمام ورزد علاوه بر این امر، نخبگان در هر دوره‌ای موظف هستند این میراث ارزشمند را با رنگ و بویی آشنا برای نسل خویش عرضه کنند تا آنان بتوانند در نهضت پیوسته جاری تجدید حیات فرهنگی خود، آن‌ها را نقطه اتکای توسعه و پیشرفت خویش سازند.

عظمت حادثه کربلا و تأثیرات عمیق و گسترده سیاسی و اجتماعی آن در تاریخ اسلام و به‌ویژه تاریخ تشیع، هر ذهن کنجکاو علاقه‌مند به درک و فهم حقایق تاریخی را به شناخت منابع گزارش‌های این رویداد سوق می‌دهد.

 خاصه آن‌که از دیرباز ادعای نامکتوب ماندن گزارش‌های تاریخی در اسلام تا نیمه سده دوم هجری، از سوی خاورشناسان مطرح و شایع گشته است.