مشهور است که ولادت آن حضرت در مدینه در سوم ماه شعبان بوده است.  ابن شهرآشوب  رحمه‌الله ذکر کرده که ولادت آن حضرت  ده ماه و بیست روز بعد از ولادت برادرش امام حسن (ع) بوده و آن روز سه‌شنبه یا پنجشنبه پنجم ماه شعبان سال چهارم از هجرت بوده است و روایت‌شده که مابین آن حضرت و برادرش فاصله نبوده، مگر به‌قدر مدت حمل و مدت حمل، شش ماه بوده است.

وقایعی که بعد از شهادت امام حسین (ع) از کربلا تا مدینه برای اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ اتفاق افتاد خیلی بیشتر از آنست که بتوان بطور مختصر بیان نمود. همچنین بیشتر وقایع را ثبت نکرده‌اند و یا اگر ثبت شده به تاریخ دقیق آن اشاره نشده و به طور مطلق به محل وقوع آن اشاره رفته است 

اولین روز از ماه حزن و اندوه آل محمد (ع) است ، که همه انبیاء و ملائکه و شیعیان و دوستان اهل بیت (ع) محزون‌اند. باید گفت : ماه حزن و اندوه تمام عالم است

امام حسین (ع) پیش از خروج از مدینه، دو مرتبه به زیارت قبر جدشان رسول خدا (ص) رفتند و به نماز و دعا پرداختند. در یکی از آنها به خوابی رفتند و در عالم خواب رسول خدا (ص) را دیدند.

آن چیزی که در روایات به تواتر بیان شده است، ثواب بالای گریه و عزاداری بر امام حسین (ع) است. به طوری که گفته شده است همه گناهان انسان را پاک می کند. اما آیا این بخشش شامل همه می شود و انسان هرقدر هم گناهکار باشد، گناهانش بخشیده می شوند؟

 ائمه معصوم (ع)به قلّه همه کمالات انسانی رسیده و در رسیدن به هر کمالی از همگان گوی سبقت ربوده بودند. امّا شرایط خاص اجتماعی که هر یک از ائمه (ع) در آن به سر می‌برده‌اند، موجب می‌شده تا صفتی مخصوص به همان اوضاع و شرایط در آن نمود بیشتری پیدا کند.

 

اگر کسی با مفاهیم اسلامی آشنا باشد، می‌داند که واژه «شهید» در فرهنگ مسلمانان از نوعی قداست برخوردار است و گویی هاله‌ای از نور آن را فراگرفته است؛ چنانکه از نظر اسلام، فردی که به درجه شهادت نائل شود، به یکی از عالی‌ترین مراتب ممکن برای انسان رسیده است. از این رو پیغمبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «بالای هر نیکوکاری، نیکوکار دیگری هست؛ تا آنکه انسان در راه خدا شهید شود. همین که در راه خدا شهید شد، دیگر بالادست ندارد.»

حضرت یحیی (ع)  ,فرزند زکریا (ع)  و حضرت اسماعیل (ع), فرزند ابراهیم (ع) و  عبدالله بن عبدالمطلب (ع) پدر خاتم پیامبران (ص) و حسین بن علی (ع) ازجمله این ذبیحان هستند؛ اما از میان این قربانیان خدا، بریده شدن سر، تنها برای حضرت یحیی و حسین بن علی (ع) مقدر شد و آسمان نیز تنها بر این دو ذبیح چهل روز گریست.

درباره امام حسین (ع) در منابع حدیثی و تاریخی شیعی صفات و القاب خاصی ذکر شده است که هرکدام یک‌سری از ویژگیها و اختصاصات امام حسین (ع) را بیان می‌کند.

کرامت‌های امام حسین (ع) در تاریخ و در زمان حیات شریفشان بسیار رخ داده است و از زبان افراد مختلف نقل شده است گوشه ای از این کرامات در زیر آورده شده است