عرفات، از ریشه عرفه به معنی شناخت است. صحرای عرفات، یکی از مناطقی است که در آن اعمال حجاج در آن انجام می‌شود و مکانیست که خداوند توجه ویژه‌ای بدان کرده است. در این مقاله، قصد معرفی مکان عرفات را داریم.

دعای عرفه امام حسین (ع)، یکی از عارفانه‌ترین و پرمغزترین ادعیه روایی در شیعه است که دارای مضامین آموزنده و محتوای غنی برای مردم است. یکی از ویژگی‌های این دعا، خداترسی و خشوع در برابر پروردگار است. امام حسین (ع)، آن‌چنان در این دعا خود را فقیر در برابر خداوند می‌بیند بگونه ای که این نیایش، نمونه کاملی از صحبت‌های یک بنده نسبت به مولای خویش است.

این تعبیر مشهور که امام حسین (ع) آخرین حج خود را نیمه تمام گذاشت، سخن نادرستى است؛ زیرا اعمال حج از  نهم ماه ذى ‌الحجه و باحرکت به سمت صحرای عرفات آغاز می‌‌شود؛ بنابراین، امام  اصولاً وارد اعمال حج نشده بود تا بخواهد آن را نیمه‌تمام گذارد.

نهم ذی الحجه متقارن با روز عرفه  است. در این روز خداوند متعال رحمت خود را بر بندگانش سرازیر می‌گرداند و بندگان باید سعی کنند خود را در معرض این رحمت پرودگار قرار دهند. اعمال، فضیلت و زیارت امام حسین (ع) در روز عرفه را می‌توانید در پرونده «عرفه حسینی»  مطالعه کنید.

عرفه یکی از زمان‌های مورد توجه نزد خداوند است که درهای رحمت را بروی مردم باز می‌کند.
عرفات نیز از جمله سرزمین‌هایی است که در آن، خداوند به آن برکت داده و خصائص زیادی را دارا است.
در این مقاله، به بررسی ویژگی‌های روز عرفه و صحرای عرفات می‌پردازیم.

روز عرفه روز مناجات و دعا با خداوند است و امام حسین علیه السلام دراین روز مناجات بسیار زیبایی با خداوند کردند که متن آن در ادامه آورده شده است شایسته است که ماهم به پیروی از ایشان در این روز این گونه به مناجات با پرودگار خویش بپردازیم.

برخلاف گمان بسیاری که دعای عرفه امام حسین (ع) را مربوط به حجه الوداع  و زمان خروج امام از مکه به سمت عراق می دانند، بنا بر اسناد و روایات معتبر موجود، این مناجات در حج پیش از سال 60 هجری و در آخرین ساعات این روز در صحرای عرفات قرائت شده است.