از روضه خوان مرنج که در هر مناسبت
آخرکشانده بحث خودش را به کربلا... .

امام مهربانم؛

هر حرفی مرا به یادتان می‌اندازد!

مثل روضه خوانی که مدح و مرثیه را برای هر امامی بخواند، آخرش می‌گوید:

«اما ....لا یوم کیومک یا ابا عبدالله»

روزهای ماه رمضان را دراوج تشنگی به یاد شما می‌گذراندم وبعد هم وقت افطار زمزمه می‌کردم:

افطارها به کام دلم زهر می‌شود

مولای ما گرسنه و تشنه شهید شد

.

.

.

دست من نیست؛

 هرمناسبتی با زیارت  شما آغاز می‌شود :نیمه رجب، نیمه شعبان، شب قدر، شب عید فطر.

واقعا دست من نیست که  دلم عید را بهانه کند و عیدی بخواهد... .

عیدی دادن کار بزرگترهاست!

هرکه دلش به خاطره یک سفر خوش است
با آرزو خوش است دل ما به کربلا