قرآن معجزه جاودان پیامبر اسلام (ص) است که از این حیث نیز خارق العاده  است و قابل مقایسه با کتب معمولى نیست؛ یعنى گر چه قرآن خود مبین و مُبَیِّن سایر امور است و در قالب الفاظ و عباراتى ساده، رسا، موزون، با فصاحت و بلاغت عالى است، اما بیانگر معارف و حقایقى است که فراتر از درک عادى و حسى و طبیعى بشر است. یکی از ادعاهای قرآن آن است که خود را «تبیان لکل شی»[1] یعنی بیان کننده همه چیز معرفی کرده است. ولی آنچه مسلم است، این تبیان بودن برای ما نیست و راسخون فی العلم[2] و ائمه اطهار هستند که بدان آگاهند.

یکی از موضوعاتی که در قرآن بدان اشاره شده است، امام حسین (ع) و آیات مرتبط با ایشان است. (برای آگاهی بیشتر در این باره، به امام حسین علیه السلام در قرآن(1)، امام حسین علیه السلام در قرآن(2) و اشاره ای به امام حسین (ع) در قرآن مراجعه کنید.)

همچنین امام حسین (ع) همواره در زندگی به قرآن تمسک می جست و رفتار و گفتار خود را منطبق با قرآن انجام می داد. (برای آگاهی بیشتر به سبک زندگی و سیره قرآنی امام حسین (ع) و امام حسین (ع) و قرآن مراجعه کنید.)

همچنین ما نیز در رابطه با امام حسین (ع) و عزاداری برای آن حضرت وظایفی داریم که باید بدان توجه کنیم. (برای آگاهی بیشتر به مقالات قرآن و سوگواری حسین -علیه‌السلام- و عزاداری در پرتو قرآن کریم مراجعه کنید.)

همچنین برای نمود نهضت عاشورا در قرآن وسنت الهی، به مقالات

سنت الهى تعمیم در قرآن و نمود آن در نهضت عاشورا (1)، سنت الهى تعمیم در قرآن و نمود آن در نهضت عاشورا (2) و سنت الهى تعمیم در قرآن و نمود آن در نهضت عاشورا (3) مراجعه کنید.