مطالعه در زمینه ی تاریخ، به ویژه تاریخ اسلام و تحلیل وقایع تاریخی باید با استفاده از منابع تاریخی کهن صورت گیرد. بر این اساس، صرف نظر از استثنا هایی که وجود دارد و با در نظر گرفتن معیار هایی که منبع مورد استفاده را اعتبار می بخشد، باید اذعان داشت هر چه منبع مورد استفاده در مطالعات تاریخی به زمان وقوع حوادث نزدیک تر باشد از اتقان و درستی بیشتری برخوردار است. بسیاری از منابع تاریخی به مرور زمان از میان رفته و امروزه در دسترس ما نیست از این رو ناگزیر باید از آثاری استفاده کرد که از آن منابع بهره برده اند. یکی از عالمان بزرگی که به زمان منابع کهن نزدیک بوده و در آثار خود از آن ها بهره برده شیخ مفید است. از آن جا که این موضوع اهمیت بسیار دارد، آثار شیخ مفید مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته و منابع مورد استفاده ی ایشان در گزارش های تاریخی تا حد ممکن بازشناسی شده است.

منابع شیخ مفید در گزارش های تاریخی 

شیخ مفید به سبب واقع شدن در دوره ای که رشد و تکامل علوم اسلامی در اوج پیشرفت بوده از سویی، و موجود بودن بسیاری از منابع کهن تاریخ اسلام که در دوره های بعد از بین رفتن است، از سوی دیگر، این امکان را داشته است که بتواند از منابع دست اول در جهت هر چه پربار تر شدن نوشته های تاریخی خویش بهره جوید. از این رو برخی معتقدند کتاب الجمل بخشی از خطبه ها، نامه ها و احادیث امام علی (ع) را که برگرفته از کتاب های مفقود شده است، در بر دارد.[1] در این صورت، الجمل در زمره ی منابع تاریخ اسلام به شمار می آید.
برای شناسایی منابع مورد استفاده ی شیخ مفید در مباحث تاریخی باید آن ها را ضمن یک تقسیم بندی ارائه کرده، زیرا ایشان در نقل حوادث تاریخی از یک یا چند منبع مشخص یا از یک طریق و یا یک شکل معینی بهره نگرفته است. براین اساس، می توان منابع مورد استفاده ی ایشان را به طور کلی به چند دسته تقسیم کرد: 
 

دسته ی اول 

در این دسته، کتاب ها روایاتی است که ایشان از آن ها نام برده، اما چگونگی استفاده و حتی در برخی موارد، مقدار استفاده ی ایشان کاملاً مشخص نیست. این دسته از منابع اگر چه تعدادشان اندک است، اما راهنمای خوبی برای شناسایی پاره ای از گزارش های ایشان در نگارش های تاریخی به شمار می رود. البته در اینجا توجه به یک نکته بسیار مهم است و آن این که منابع یاد شده اگرچه بیشترشان تاریخی است، اما خودشان لزوماً نوشته های تاریخی نیستند، بلکه ممکن است برخی از آن ها آثار ادبی یا مربوط به علوم دیگر باشند. این دسته از منابع عبارت اند از: 
1. الجمل: نوشته ی ابو مخنف لوط بن یحیی بن سعید بن مخنف بن سلیم ازدی[2] (م 157 ق).[3] جدّ وی (مخنف) را از اصحاب امیرالمؤمنین امام علی (ع) دانسته اند.[4] چنانکه گفته اند، در تشیع سیاسی ابو مخنف تردید نیست، اما بر امام بودن وی نیز دلیلی وجود ندارد.[5] تراجم نگاران وی را بزرگِ مورخان کوفه می دانند و از کثرت نوشته هایش سخن گفته اند.[6] موضوع آثار یا اخبار وی بیشتر درباره ی فتوحات، اخبار جنگ ها و مانند آن است.[7]
شیخ مفید در موارد بسیاری از نوشته هایش به شکل مستقیم و غیر مستقیم از آثار ابو مخنف بهره برده که از آن جمله کتاب الجمل است.[8] وی در چند مورد مستقیماً از آن مطلب نقل کرده است و هنگام یاد کردن از آن، با عبارت «کتابه المصنّف فی حرب البصره» یا «کتابه الذی صنّفه فی حرب البصره» به آن اشاره کرده است.[9] البته کتاب الجمل ابو مخنف اکنون در دسترس نیست و شاید در زمان های پیشین از بین رفته باشد. 
شیخ مفید در موارد دیگری نیز از ابو مخنف استفاده کرده، اگرچه از کتاب او یاد نکرده است. این موارد در کتاب جمل ایشان عبارت اند از: روایتی درباره ی اجبار کردن دیگران برای بیعت با ابوبکر توسط عمر (ص 118)، گزارشی درباره ی فرستادگان امام علی (ع) برای دعوت مردم به جهاد با ناکثین (ص 257)، سخنی از مروان مبنی بر پیمان شکنی و ظلم به امام علی (ع) و سخنانی از امام علی (ع) (ص 416)، خطبه ای از امام علی (ع) هنگام قراردادن عبدالله بن عباس در بصره (ص 420) و سخنانی از امام علی (ع) هنگام خروج از بصره به طرف کوفه (ص 422). 
شیخ مفید در الارشاد نیز دو مورد از ابو مخنف نام برده است: یکی در جلد اول که گزارش شهادت امام علی (ع) و مطالب مربوط به آن را آورده است (ص 17) و دیگری در جلد دوم که خطبه ی امام حسن (ع) را در نخستین روز خلافتش پس از شهادت امام علی (ع) نقل کرده است (ص 7). 
البته استفاده ی شیخ مفید از آثار ابو مخنف منحصر در همین موارد نیست و با تطبیق مطالب الارشاد در بخش مربوط به واقعه ی کربلا یا گزارش های ابو مخنف به آسانی می توان پی برد که بسیاری از اخبار آن بخش نیز برگرفته از کتاب مقتل الحسین (ع) ابو مخنف به واسطه ی شاگردش هشام بن محمد کلبی (م 204 یا 206 ق) است. این کتاب در زمره ی آثار مفقود ابو مخنف به شمار می رود، اما بخش های قابل توجهی از آن را مورخانی چون محمد بن جریر طبری (م 310)[10] در آثار خود آورده اند. بخش های یاد شده توسط یکی از پژوهشگران برجسته ی معاصر از تاریخ طبری استخراج و با عنوان وقعه الطف منتشر شده که مطالب آن بر قطعات نقل شده در گزارش های تاریخ طبری منطبق است. 
چون شیخ مفید در ابتدای گزارش خود از واقعه ی کربلا تصریح کرده که مطالبش را به نقل از کلبی[11] و مدائنی[12] آورده است،[13] به نظر می رسد در این زمینه از کتاب مقتل الحسین[14] کلبی بهره برده باشد که وی نیز اخبار واقعه ی کربلا را عمدتاً از ابو مخنلف و در مواردی از عوانه بن الحکم[15] نقل کرده است.
ممکن است کسانی تاریخ طبری را در این زمینه، منبع شیخ مفید قلمداد نمایند، اما با تطبیق مطالب الارشاد با تاریخ طبری و دقت در آن ها به تفاوت هایی بین این دو مشاهده می شود که استفاده ی شیخ مفید را از تاریخ طبری بعید می نماید. به عنوان نمونه می توان به جمله هایی اشاره کرد که در الارشاد آمده است اما در تاریخ طبری موجود نیست و نیز برخی از روایات الارشاد که با تاریخ طبری تفاوت دارد. بدین ترتیب در موارد یاد شده یا می بایست شیخ مفید از اصل روایات ابو مخنلف استفاده کرده و یا از منابع دیگری همچون اخبار مدائنی که خود نیز بدان اشاره کرده،[16] بهره برده باشد.
2. مقتل عثمان: نوشته ی ابوحذیفه اسحاق بن بشر قرشی بخاری (م 206 ق).[17] وی در بلخ زاده شد، اما در بخاری سکنا گزید و در همان جا نیز در گذشت و از این رو به بخاری منسوب شده است.[18] صاحبان تراجم برای او تألیفاتی شمرده، اما از این کتاب او نامی نبرده اند.[19] شاید این کتاب خیلی زود مفقود شده باشد. شیخ مفید ضمن استفاده از این کتاب با عبارت «کتابه الذی صنّفه فی مقتل عثمان» در کتاب الجمل از آن یاد کرده است.[20] البته ایشان در چند مورد دیگر که در کتاب الجمل از وی روایاتی آورده، اشاره نکرده است که آیا از همین کتاب او نقل کرده یا نه.[21]
3. کتاب الجمل: نوشته ی ابوعبدالله محمد بن عمر بن واقد واقدی مدنی (م 207 ق).[22] ابن ندیم او را عالم به مغازی، سیره، اخبار و ... می داند و او را به فزونی تألیفات شناسانده، گفته است که دو غلام داشته که شبانه روز برایش می نوشتند و پس از خود کتاب های بسیاری بر جای گذاشت.[23] کتاب مشهور المغازی از اوست. بسیاری از نوشته های واقدی از بین رفته است. یکی از کتاب هایش کتاب الجمل[24] یا کتاب یوم الجمل[25] نام داشته که آن نیز به دست ما نرسیده است. شیخ مفید در پاره ای از نوشته هایش از این کتاب بهره برده با عبارت «کتابه الذی صنّفه فی حرب البصره» از آن یاد کرده است.[26] وی در موارد بسیار دیگری نیز از واقدی یاد کرده، اما بدون آن که از کتاب او نام ببرد از گزارش های او استفاده کرده است.[27] البته بعید نیست که تمام یا بسیاری از آن ها را نیز از همان کتاب الجمل واقدی نقل کرده باشد. به هر صورت، وی برای نگارش حدود سی صفحه از کتابش، از جمل واقدی استفاده کرده که نزدیک به ده درصد از کتابش است. 
همچنین شیخ مفید در الارشاد نیز در دو مورد از واقدی روایت نقل کرده، اما به کتاب یا اثری از وی اشاره نکرده است.[28] البته با توجه به تناسب مطالب ذکر شده در مورد اول و تطبیق آن با مغازی واقدی، بایستی از این کتاب بهره برده باشد. درباره ی روایت دوم نیز با توجه به موضوع آن، ممکن است از کتاب مقتل الحسین (ع) یا کتاب مولد الحسن و الحسین (ع) و مقتل الحسین (ع)[29] نوشته ی واقدی که اکنون در دست نیست، استفاده کرده باشد. 
به جز موارد یاد شده، با تطبق مطالب الارشاد بر مغازی موارد دیگری می توان یافت که احتمال استفاده ی شیخ مفید از مغازی را تقویت می کند. برخی از این موارد عبارت اند از: گزارش هایی مربوط به جنگ بدر (ج 1، ص 74 و 76) که با صفحه ی 68 و 91 مغازی برابر است، بخشی از گزارش جنگ أحد (ج 1، ص 81) که با صفحه ی 226 مغازی و بخشی دیگر از آن (ج 1، ص 88) با صفحه ی 279 مغازی مطابقت دارد.
4. البیان و التبیین: این کتاب نوشته ی ابوعثمان عمرو بن بحر بن محبوب، مشهور به جاحظ (م 255 ق) است.[30] برخی جاحظ را یکی از سه نفری دانسته اند که به دانش حریص بوده است به طوری که هر کتابی که به دست می آورد، آن را از آغاز تا پایان می خواند.[31] برخی جاحظ را به تألیف کتاب های بدیع و نو شناسانده اند[32] و کتاب های بسیاری برای وی شمرده اند که البیان و التبیین از آن جمله است.[33] موضوع البیان و التبیین مباحث تاریخی نیست، بلکه محور اصلی مطالبش، ادبیات، شعر، طبقات شعرا، بلاغت و معرفی برخی افراد بلیغ، فصاحت، خطبه، انواع خطبه، خطبه های برگزیده، لباس و انواع آن، عصا و ویژگی های آن و موضوعاتی از این دست است. شیخ مفید به مناسبت بیان برخی از خطبه های امام علی (ع) از این کتاب استفاده کرده و در یک مورد در کتاب الجمل خود از آن نام برده است.[34]
5. فضیله المعتزله، نوشته ی جاحظ:[35] شیخ مفید ضمن استفاده از این کتاب، در صفحه ی 62 کتاب الجمل از آن نام برده است. البته این کتاب نیز مفقود شده و به دست ما نرسیده است. گفتنی است شیخ مفید در جایی دیدگاه جاحظ را درباره ی امام علی (ع) نقل کرده[36] که به درستی مشخص نیست این دیدگاه را از کدام یک از آثار جاحظ برگفته است؛ البته محقق محترم کتاب الجمل شیخ مفید، ذیل موضوع قتل عثمان، با استفاده از رسائل جاحظ انتساب این دیدگاه را به وی درست ندانسته است.[37]
6. المنبیء: نوشته ی ابوالحسن علی بن حسن بن فضّال کوفی (در گذشته حدود سال 290 ق).[38] وی را به گستردگی دانش و نیکویی تصانیف ستوده اند.[39] نجاشی با عنوان «فقیه اصحاب شیعه در کوفه» از او نام برده، تعدادی از کتاب هایش را شمرده است،[40] اما این کتاب در شمار آنان نیست، گرچه شیخ مفید از این کتاب او استفاده کرده و از آن به عنوان کتاب معروف وی یاد نموده است.[41]
7. مقاتل الطالبیین: نوشته ی ابوالفرج علی بن حسین اصفهانی (م 356 ق).[42] اصل او از اصفهان است، اما در بغداد پرورش یافته[43] و در همان جا در گذشته است.[44] وی در زمینه های بسیاری از علوم و فنون متبحر بوده و به گونه های مختلفی او را ستوده اند.[45] گفته شده است که در حفظ کردن أخبار، حدیث، نسب و ... هرگز کسی را چون او ندیده اند.[46] کتاب مشهور الأغانی از اوست و گویا طی پنجاه سال آن را تدوین کرده است.[47] کتاب های بسیاری به او نسبت داده اند که از آن جمله مقاتل الطالبیین است که البته ابن ندیم با عنوان مقاتل آل أبی طالب از آن یاد کرده است.[48] این کتاب یکی از بهترین کتاب های کهنی است که سرگذشت کشته شدگان خاندان ابوطالب را در بر دارد. 
شیخ مفید در آثار خویش از این کتاب بهره برده و در یک مورد با تأکید بر استفاده اش از اصل کتاب مقاتل الطالبیین، از آن یاد کرده است.[49]
البته استفاده ی شیخ مفید از آثار ابوالفرج اصفهانی قطعاً منحصر در این یک مورد نیست، زیرا ایشان در الارشاد نیز بدون آن که به کتابی از ابوالفرج اشاره کند، از وی یاد کرده، گزارش دیگری از او نقل کرده است.[50] ضمن آن که با مقایسه ی برخی مطالب مقاتل الطالبیین با الارشاد می توان پی برد که پاره ای از گزارش های شیخ مفید در الارشاد شباهت بسیار زیادی با مقاتل الطالبیین دارد و به نظر می رسد از همین کتاب گرفته شده است این موارد عبارت اند از:
1. مهم ترین و مفصل ترین گزارش تاریخی شیخ مفید که منطبق بر روایات مقاتل الطالبیین است، گزارش مربوط به پیمان عده ای بر کشتن علی (ع) و جزئیات و چگونگی شهادت آن حضرت است که در یک فصل با عنوان «و من الأخبار الوارده بسبب قتله و کیف جری الأمر فی ذلک» تنظیم شده است،[51] جز آن که بین آن ها چند تفاوت دیده می شود:
اول: شیخ مفید نام دو هم پیمان ابن ملجم را در خلال همین گزارش آورده است، اما ابوالفرج ضمن این گزارش نیاورده و پس از آن از قول ابو مخنف نام آن ها را ذکر کرده است. 
دوم: سرانجام کار آن دو تن در مقاتل الطالبیین پیش از گزارش شهادت امام علی (ع) بیان شده، اما در الارشاد به طور خلاصه در پایان این گزارش آمده است.[52]
سوم: نام مبارک امام علی (ع) در مقاتل الطالبیین بیشتر بدون وصف «أمیر المؤمنین» آمده، اما در الارشاد بیشتر به طور مطلق «امیرالمؤمنین (ع)» آمده است که البته ناشی از اعتقاد شیخ مفید است و به استفاده ی ایشان از آن منبع آسیبی نمی رساند. این تفاوت های جزئی ناشی از سبک تاریخ نگاری شیخ مفید است که حوادث را به اختصار و با ترکیب چند گزارش، همانند یعقوبی، مسعودی و دینوری می آورد. 
2. ابوالفرج در کنار گزارش شهادت امام علی (ع) روایتی مربوط به بیعت مردم با آن حضرت و پیش گویی ایشان از شهادتش و اشاره به قاتلش ابن ملجم آورده که شیخ مفید همان را پیش از این فصل ذکر کرده است.[53]
نکته ای که باید به آن توجه داشت اینکه ابوالفرج در برخی موارد، تصریح کرده که بیشتر الفاظ این گزارش را از ابو مخنف گرفته است.[54] از این رو می توان احتمال داد که شیخ مفید نیز این گزارش ها را مستقیماً از کتاب مقتل علی (ع) نوشته ی ابو مخنف[55] نقل نموده باشد اما چون کتاب ابو مخنف در دست نیست، بایستی مقاتل الطالبیین را منبع روایات شیخ مفید به شمار آورد. 
3. موضوع شهادت امام کاظم (ع) در الارشاد با اندکی اختلاف که شاید ناشی از تفاوت نسخه های آن باشد، با گزارش مقاتل الطالبیین برابر است.[56]
4. گزارش شیخ مفید درباره ی ولایتعهدی امام رضا (ع) با گزارش مقاتل الطالبیین مطابق است.[57]
5. گزارش شیخ مفید در خصوص آوردن امام رضا (ع) از مدینه به خراسان با اندکی تفصیل بیشتر، با گزارش مقاتل الطالبیین برابر است.[58]
6. گزارش شیخ مفید درباره ی سبب شهادت امام رضا (ع) با گزارش ابوالفرج اصفهانی برابر است.[59]
7. دو روایت از گزارش های مفید درباره ی سبب شهادت امام حسن (ع) با گزارش ابوالفرج یکی است.[60]
8. درباره ی فضایل زیدبن علی بن حسین (ع) نیز یک روایت شیخ مفید دقیقاً مطابق با روایت مقاتل الطالبیین است.[61]
علاوه بر منابع یاد شده، شیخ مفید یک مورد در الارشاد ضمن یادکردی از کتابی متعلق به ابوجعفر محمدبن عباس رازی، مطلبی از آن نقل کرده است،[62] اما این شخص، نه خود و نه کتابش شناخته شده نیست و چون شیخ مفید نیز از کتاب وی نام نبرده، شناسایی آن دشوارتر است. 
 

دسته ی دوم 

این بخش از منابع شیخ مفید، برخی از مشایخ ایشان و راویانی است که وی بخشی از مطالب و گزارش های تاریخی خود را از آن ها گرفته است. در این جا به نام این راویان و موارد استفاده ی شیخ مفید از آن ها اشاره می شود. 
1. ابوبکر محمد بن عمر جعابی (م 355 ق).[63] او را قاضی، حافظ و از بزرگان اهل علم معرفی کرده،[64] و مذهب وی را شیعه دانسته اند.[65] وی صاحب تألیفات بسیاری بوده و گویا در آخر عمر وصیت کرده است که کتاب هایش را بسوزانند.[66] با این حال، نام برخی از کتاب های او را ذکر کرده اند که از جمله ی آن ها کتاب من روی حدیث غدیر خمّ است.[67] 
شیخ مفید در الارشاد از او روایت نقل کرده است[68] و چون وی کتاب هایی در زمینه ی تاریخ به نام کتاب أخبار آل أبی طالب و کتاب أخبار علی بن الحسین (ع) و ...[69] داشته است، شاید برخی از آن ها منبع این روایات باشند. 
2. ابومحمد حسن بن محمد بن یحیی علوی (م 358 ق).[70] وی به «ابن أخی طاهر» معروف است.[71] شیخ مفید از او روایاتی آورده و او احتمالاً آن ها را از جدش، یحیی بن حسن علوی نقل کرده است.[72] جدّ او صاحب کتاب نسب آل أبی طالب[73] یا أنساب آل أبی طالب[74] بوده است. برخی از ابن أخی طاهر به عنوان «صاحب کتاب النسب»[75] یاد کرده اند که البته نام این کتاب در شمار کتاب هایی که نجاشی برای او شمرده است، دیده نمی شود. 
به هر صورت شیخ مفید در جلد دوم الارشاد از ابن اخی طاهر روایت هایی نقل کرده است[76] که شاید وی این روایات را از همان کتاب جدّش نسب آل أبی طالب نقل کرده باشد. 
3. ابوالجیش مظفر بن محمد بلخی (م 367 ق).[77] متکلم و اهل بحث و مناظره بوده است[78] و باید کتابی که با عنوان کتاب مجالسه مع المخالفین فی معان مختلفه از او نام برده اند،[79] شامل همین جلسات مناظره ی او باشد. کتاب فدک و کتاب النکت و الأغراض فی الإمامه نوشته ی دیگر اوست.[80]
شیخ مفید در الارشاد از وی روایاتی نقل کرده است که شاید برگرفته از کتاب النکت و الأغراض وی باشد.[81]
البته لازم به یادآوری است که در صفحات یاد شده و مواردی که شیخ مفید از دیگران مطالبی را نقل کرده است در برخی موارد از یک راوی، دو یا چند روایت نقل شده است که ما فقط به صفحه ی آن اشاره کردیم. 
4. ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولویه (م 369 ق).[82] نجاشی وی را از بزرگان فقه و حدیث و مورد اعتماد دانسته، او را ممتاز از ویژگی هایی که دیگران را به آن ها می ستایند، شناسانده است.[83] شیخ مفید فقه را نزد او فرا گرفته است.[84] او را صاحب کتاب ها و آثاری دانسته اند.[85]
شیخ مفید در کتاب الارشاد در بخش های زندگانی امام صادق، امام کاظم و امام رضا (ع) و تا پایان کتاب از او روایاتی نقل کرده،[86] و او نیز این روایات را از کلینی[87] نقل نموده است که اگرچه از کتاب کافی کلینی نامی به میان نیامده، اما قطعاً کافی مهم ترین منبع برای بخش های پایانی الارشاد به شمار می رود، زیرا با تطبیق روایات و گزارش های تاریخی نقل شده از طریق کلینی، به خوبی می توان پی برد که این اخبار با روایات کافی منطبق است و حتی از نظر سلسله سند نیز دقیقاً یکی است. 
استفاده ی شیخ مفید از روایات کافی از بخش مربوط به زندگانی امام صادق (ع) آغاز شده و هر چه به پایان کتاب نزدیک می شویم بر حجم این روایات افزوده می شود که به سبب کثرت این روایات، از نقل صفحات آن ها خودداری می کنیم. 
علاوه بر موارد یاد شده، گزارش های شیخ مفید در مطالب بخش های پیش از امام صادق (ع) نیز با پاره ای از روایات کافی، دست کم از نظر مضمون و نیز برخی از جملات، منطبق است؛ اما معلوم نیست که شیخ مفید برای نقل آن ها نیز از کافی بهره برده باشد. 
5. ابوالحسن علی بن بلال مهلبی. نجاشی به عنوان «شیخ أصحابنا بالبصره» از او یاد کرده، ضمن تأیید وثاقت او نام تعدادی از کتاب های وی را آورده است، از جمله کتاب البیان عن خیره الرحمن فی إیمان أبی طالب و آباء النبی (ع)[88] شیخ طوسی به جز این کتاب، از کتاب الغدیر او نیز نام برده است.[89] 
شیخ مفید در الارشاد از او روایت نقل کرده[90] و سند آن به فضل بن شاذان می رسد و چون روایات پس از آن نیز به فضل بن شاذان می رسد و فضل نیز کتاب القائم (ع) و کتاب الملاحم[91] داشته، ممکن است روایات این فصل تا آخر کتاب، در مواردی که از ابن شاذان نقل شده است، برگرفته از این دو کتاب او باشد. البته شیخ مفید از ایشان مطالب دیگری نیز در الامالی[92] و در صفحات بسیاری از فصول المختاره آورده است.[93]
6. ابوحفص عمر بن محمد اصیرفی. شیخ مفید در الارشاد از وی روایاتی نقل کرده است.[94]
7. ابوالحسین محمد بن مظفر بزاز (م 379 ق).[95] وی را محدث عراق در عصر خویش خوانده اند. اصل او از سامرا و محل تولد و وفاتش بغداد است. او را صاحب کتاب هایی می دانند.[96] از وی در الارشاد چهل روایت نقل شده است.[97]
8. ابوالحسن محمدبن جعفر تمیمی نحوی (م 402 ق).[98] وی معروف به «ابن نجّار» است.[99] او را در علم عرب و شناخت حدیث عالم دانسته اند.[100] گویا به تاریخ نیز اشتغال داشته است.[101] کتاب هایی را نیز برای او شمرده اند[102] در الارشاد از وی روایتی نقل شده است.[103]
9. ابو عبیدالله محمد بن عمران مرزبانی (م 384 ق).[104] از وی به عنوان راوی راست گو، با شناخت گسترده به روایات و کسی که بسیار روایت شنیده است یاد کرده اند.[105] او را صاحب تألیفات بسیاری شمرده اند[106] که از جمله ی آن ها کتاب الفرج است.[107] او را در تصنیف آثارش حتی از جاحظ نیکوتر دانسته اند.[108] شیخ مفید از وی در الارشاد و الامالی، روایاتی نقل کرده است.[109]
10. ابونصر محمدبن حسین مقری بصیر سیروانی. شیخ مفید در الارشاد و الامالی روایاتی از وی نقل کرده است.[110]
 

دسته ی سوم 

این دسته منابع شیخ مفید مواردی است که ایشان به شکل کلی روایات و گزارش های تاریخی را به عده ای از راویان یا مورخان یا سیره نگاران مستند کرده است و گرچه ممکن است در برخی موارد از آن ها نام برده باشد، اما این کمکی به ما نمی کند تا بتوانیم منابع مربوط به آن موضوع را دقیقاً بشناسیم، زیرا در این موارد، مشخص نیست که ایشان از کتاب آنان استفاده کرده یا نه و یا از کدام یک استفاده کرده است و چه بسا از کتاب دیگران که از آنان روایت نقل کرده اند آورده باشد. به عنوان نمونه می توان به این مورد اشاره کرد که می گوید: 
... ما رواه جماعه من أهل السیر منهم أبومحنف لوط بن یحیی و إسماعیل بن راشد و أبو هشام الرفاعی و أبو عمرو الثقفی و غیرهم ... .[111]
البته در برخی موارد با تطبیق روایات یا گزارش های تاریخی ایشان بر منابع کهن تا اندازه ای می توان به شناخت منابع مورد استفاده ی شیخ مفید دست یافت، مانند گزارش برخی غزوات پیامبر (ص) که شباهت های بسیار زیادی با مغازی واقدی دارند یا شباهت های دیگری که با مقایسه ی این گزارش ها با منابع دیگری چون تاریخ طبری می توان آن ها را دریافت، اما در این مرحله نیز به چیزی بیش از حدس و گمان نمی توان رسید. البته در برخی موارد، گمان و احتمال بسیار قوی خواهد بود و حتی اگر شیخ مفید در ابتدای مباحث، به برخی منابعش اشاره کرده باشد تا حدودی می توان به اطمینان رسید. همچنان که درباره ی حوادث مربوط به کربلا این چنین است. شیخ مفید در آغاز این بحث گفته است: «فمن مختصر الأخبار ... ما رواه الکلبی و المدائنی ...».[112] 
با این عبارت ها روشن می شود که ایشان مطالب خود را در این بخش از کلبی و مدائنی نقل می کند و کلبی نیز مطالبش را به ویژه در این بخش، از ابو محنف و عوانه بن حکم گرفته است.[113] اما آنچه مهم است، این اشاره ها از ناحیه ی شیخ مفید در آثارش چندان زیاد نیست که بتوان به منابع مورد استفاده ی ایشان به طور کامل پی برد، از این رو در بخش هایی که از منبع و مصدر روایات شیخ مفید یادی نشده، شناخت منبع مورد استفاده ی ایشان نیز دشوار است.
 

نتیجه 

از مطالب یاد شده چنین نتیجه می گیریم که شیخ مفید با روشی علمی و به دور از تعصب های رایج فرقه ای، به ویژه با دوری از نزاع های کلامی و تاریخی زمان خود به بیان مطالب تاریخی پرداخته است. وی در این راستا از منابع بسیاری که بخش قابل توجهی از آن ها متعلق به اهل سنت بوده، بدون تعصب افراطی برای بیان مطالبش بهره برده است. شیخ مفید از این رهگذر، بسیاری از مطالبی را که چه بسا منابع آن ها در دوره های بعد مفقود شده و امروزه نیز در دست نیست، به آیندگان منتقل کرده است، از این رو با تطبیق گزارش های تاریخی شیخ مفید با برخی منابع و مقایسه ی آن ها، می توان پاره ای از گزارش های تاریخی را که تنها در منابع کهن از آن یاد شده است، بازسازی کرد.