خداوند متعال، در قرآن کریم درباره ماه رمضان می فرماید: ماه رمضان ماهی است که قرآن در آن فرو فرستاده شده که راهنمای مردم و دلایلی روشن از هدایت و جدایی ( بین حق و باطل ) است. پس کسی که در این ماه حاضر باشد باید آن را روزه بدارد ، و کسی که بیمار یا در سفر باشد تعدادی از روزهای دیگر (را به مقدار آنچه فوت شده روزه بدارد.) خداوند برای شما آسانی می خواهد و برای شما دشواری نمی خواهد ، و ( می خواهد ) تا شماره معین (سی روز) را تمام کنید و خدا را به پاس آنکه شما را هدایت نموده تکبیر گویید و بزرگ شمارید ، و شاید سپاس گزارید.[1]

این که ماه رمضان براى روزه گرفتن انتخاب شده، بدین خاطر است که این ماه بر سایر ماه ها برترى دارد. یکی از دلایل این برتری آن است که قرآن در آن نازل شده است. قرآنی که کتاب هدایت و راهنماى بشر است و با دستورات و قوانین خود روش هاى صحیح را از ناصحیح جدا کرده و سعادت انسان ها را تضمین نموده است، در این ماه نازل شد.[2] بنابراین، اهمیت و ارزش ماه رمضان، به نزول قرآن است.[3]

در باره روزه از امام حسین (ع) سؤال شد: چرا خداى سبحان بر بندگان خود روزه را واجب فرمود؟ فرمود: «تا ثروتمندان درد گرسنگى را بچشند، پس اضافۀ دارایى خویش را بر درماندگان صرف کنند»[4]

هرگاه امام حسین ع روزه مى‌گرفت با عطر خود را خوشبو مى‌ساخت و مى‌فرمود: «تحفۀ روزه‌دار عطر است»[5]

عبد اللّه بن زبیر و یارانش، امام حسین (ع) را دعوت نمودند، پس آنان (از غذا) خوردند و امام چیزى نخورد، سؤال شد: چرا نمى‌خورى؟ فرمود: «روزه دارم، امّا تحفۀ روزه‌دار بیاورید»[6]

عرض شد: تحفۀ روزه‌دار چیست؟ فرمود: «روغن (عطر). و بخوردان»[7]

امام حسین (ع) بر خوش‌بو بودن و نظافت و آراسته بودن روزه دار تاکید می‌کنند و براستفاده عطر و خوش‌بو کردن لباس تاکید می فرمایند و آن را تحفه روزه دار می دانند؛ روزداران باید در این ماه آراسته تر و خوش‌بوتر از ماه های دیگر باشند و اهمیت بیشتری به نظافت شخصی خود بدهند.