در این سلسله مقالات قصد بر این است که مباحثی پیرامون احیای شعائر دینی که خداوند متعال در قرآن از آن با عنوان تقوا قلوب یاد کرده است مورد بررسی قرار گیرد.
نکته اساسی و عجیب که در مورد عاشورای حسینی وجود دارد و واقعاً یک نوع معجزه است، این است که در طول 14 قرن از سال 61 ه.ق که این واقعه دلخراش و بزرگ رخ داد، تاکنون، با وجود فشارهای بی‌شمار در طول تاریخ از آن‌چه با خود امام حسین علیه‌السلام و بعد از آن با عزاداران حسینی کردند برای آن‌که این واقعه را خاموش کنند، نتوانسته‌اند.
شگفت‌تر این است که خود اهل‌بیت (ع) به نیت و هدف کسانی که واقعه عاشورا را برپا کردند و امام حسین (ع) را شهید نمودند، اشاره کرده‌اند و هدف این افراد را خاموش کردن نور دین خدا و از بین بردن سخن حقی که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم برای هدایت عالمیان با خود آورده است، دانسته‌اند.
به تعبیر روایتی که ابن‌ابی‌الحدید نقل می‌کند، مغیره که خودش هم از اطرافیان معاویه بوده است. برای پسرش نقل کرده که معاویه یک شب به او می‌گوید تا وقتی‌که در مأذنه‌ها نام پیغمبر اکرم (ص) به کار برده می‌شود، سعی می‌کنم این نام را خاموش کنم.[1]
واقعا هدف آن‌ها این بود و چنین تلقی می‌کردند که در این واقعه، در یک صحرایی یک عده اندکی را می‌کشند و به راحتی کار را تمام می‌کنند.
اهل‌بیت (ع) بعد از واقعه عاشورا، به هدفی که دشمنان داشتند، اشاره می‌کنند.
معروف‌ترین جمله از حضرت زینب (س) است و مربوط به خطبه‌ای است که در دربار یزید بیان می‌فرمایند.
ایشان در گفتگویی که با ابن‌زیاد لعین در کوفه دارند، اشاره می‌کنند که شما نمی‌توانید یاد و ذکر ما را نابود کنید و خداوند متعال این نام و یاد را همچنان بین امت‌ها بالاتر خواهد برد و ذکر واقعه عاشورا تمامی ندارد.[2]
از آن تاریخ تا امروز غالبا برخوردهای فیزیکی بسیار تندی شده است، از کشتن و قطع دست زائران تا خراب کردن بارگاه امام حسین (ع).
متوکل عباسی دستور می‌دهد زمینی که امام حسین (ع) در آن‌جا دفن است و حائلی را که در آن زمان به صورت دیواری دورش بوده خراب کنند و زمین را شخم بزنند که مسطح شود.
در زمان معاصر نیز، مردم عراق و ایران سال‌ها از زیارت امام حسین (ع) محروم بودند.
امام صادق می‌فرمایند: «اگر خداوند متعال بخواهد به کسی خیری برساند، محبت امام حسین (ع) و زیارت امام را در قلب او می‌اندازد.»
در زمان صدام در عراق، عزاداری برای امام حسین (ع) ممنوع بود. حدود 23 سال در عراق ممنوعیت مطلق بود و مردم در خانه‌هایشان به شکل مخفی عزاداری می‌کردند.
و اکنون بعد از آن سخت‌گیری‌ها، گردهمایی‌های اخیر در اربعین و نیمه شعبان همه دنیا را متعجب می‌کند.
این خواست خداوند متعال است که با وجود موانع بسیار زیاد، هر روز حق را بارورتر می‌کند.
امام صادق می‌فرمایند:
«من أراد الله به الخیر، قذف فی قلبه حب الحسین علیه‌السلام وحب زیارته[3]؛ اگر خداوند متعال بخواهد به کسی خیری برساند، محبت امام حسین (ع) و زیارت امام را در قلب او می‌اندازد.»
اساسا یاد امام حسین (ع)، در قلب مؤمن تلألو دارد و او را زنده و شاداب می‌کند؛ اگر چه غمی هم بر دل او می‌آورد.
چون علامت ایمان حب‌الحسین (ع) است، اگر خدا برای عبدی خیری را بخواهد، در قلبش محبت امام حسین (ع) و زیارت امام حسین (ع) را می‌اندازد.
محبت صنع خدا در وجود ماست و فعل ما نیست.
انسان مقدماتی را فراهم می‌کند از قبیل ایمان و... و بعد خداوند متعال این محبت را در قلب ما ایجاد می‌کند و هر روز هم زیادتر می‌شود.
در روایتی بیان شده است که امام حسین (ع) بر پیغمبر اکرم (ص) وارد شدند، پیغمبر اکرم (ص) ایشان را بوسیدند و روی دامان خود نشاندند و فرمودند:
«إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَهٌ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَنْ تَبْرُدَ أَبَداً[4]؛ برای قتل امام حسین (ع) در دل مؤمنان حرارتی است که هیچ‌وقت سرد نمی‌شود.»
هر چه در طول تاریخ خواسته‌اند به امام حسین (ع) هجمه‌ای وارد کنند، ماجرا دقیقا بالعکس شده است.
اخماد (خاموش کردن) اصطلاحی است که به‌صورت اخمادالنور به کار می‌رود و به معنی خاموش کردن شعله‌های آتش است.
دشمنان اهل‌بیت (ع) طی سال‌های متمادی هر جا نامی از امام حسین (ع) می‌آمد با برخوردهای فیزیکی، ترور و امثال آن خواسته‌اند نور حق را خاموش کنند.
اما در روزگار کنونی، چون سیستم‌های ارتباط جمعی قوی‌تر شده است، با استفاده از ایجاد شبهات در ذهن شیعیان رسوخ می‌کنند.
گفته می‌شود امام حسین (ع) در شب عاشورا آب داشتند. در خیمه‌ها آب وجود داشته است؛ این عطش و تشنگی که گفته می‌شود، دروغ است و می‌خواهند رنگ و لعاب این ماجرا را زیاد کنند!
در این چند مقاله شبهاتی ازاین‌دست، بررسی می‌شود:
نمونه‌هایی از این شبهات عبارت‌اند از:
1. گفته می‌شود زیارت عاشورا با مبادی روش ائمه (ع) تناقض دارد. ائمه (ع) در زمان امام باقر (ع) اصلا به شیعیان لعن کردن را یاد نمی‌دادند؛ درحالی‌که زیارت عاشورا از اول تا آخر همه لعن است. حتی گاهی گفته می‌شود در نسخه‌هایی که پیدا شده است، لعنی در زیارت عاشورا صورت نگرفته است و این لعن‌ها بعدا اضافه شده است! اساسا سند زیارت عاشورا ضعیف است!
2- گفته می‌شود چه کسی گفته است امام حسین (ع) را کوفیان کشتند؟ امام (ع) را شیعیانش کشتند! کوفیان شیعیان امام حسین (ع) بودند، همان‌هایی که برایشان نامه فرستادند به امامت او معتقد بودند، داد و یزید و معاویه نمی‌خواستند این کار را انجام دهند و اتفاقا با امام حسین (ع) اتمام‌حجت کردند که چنین کاری صورت نگیرد!
3- گفته می‌شود امام حسین (ع) در شب عاشورا آب داشتند. در خیمه‌ها آب وجود داشته است؛ این عطش و تشنگی که گفته می‌شود، دروغ است و می‌خواهند رنگ و لعاب این ماجرا را زیاد کنند!
4- گفته می‌شود جریان عشقی که امام حسین (ع) با یزید داشته عامل به وجود آمدن عاشورا بوده است! ماجرای شهربانو و فرارش از عاشورا، داستان لیلا و... نیز در ادامه این شبهه بیان می‌شود.
5- گفته می‌شود داستان کربلا چگونه منتقل شده است؟ چه کسی واقعه عاشورا را گزارش کرده؟ راویانی که گزارش کرده‌اند، چه کسانی بودند؟ آیا قتله کربلا آمده‌اند و گفته‌اند ما چنین بلاهایی بر سر اهل‌بیت (ع) آورده‌ایم؟ آیا قاتلان امام حسین (ع) گفته‌اند بچه شش‌ماهه را با تیر زدیم و گلویش را دریدیم؟
در این سلسله مقالات، به‌تفصیل به بیان شبهه و جواب هر یک پرداخته می‌شود.
ادامه این پرونده را در مقاله زیارت عاشورا از اسرار تشیع بخوانید.
