در این مقاله می خوانید:
امام سجاد (ع) یاری اهل کوفه را رد می کند
حذیم بن شریک اسدىّ گفت: زین العابدین (ع) مردم را اشارت فرمود که خاموش باشند و او ایستاده سپاس خداى گفت و ستایش او کرد و بر نبىّ (ص) درود فرستاد آنگاه گفت:
«اى مردم، هر کس مرا مى‌شناسد و هر کس نمى‌شناسد [بگویم] من علىّ فرزند حسینم، که در کنار فرات او را کشتند بى‌آنکه خونى طلبکار باشند و قصاصى خواهند، من پسر آن کسم که حرمت او بشکستند و مال او را تاراج کردند و اهل البیت او را به اسیرى گرفتند، منم پسر آنکه او را محاصره کرده و کشتند و این براى فخر کافى است!
اى مردم، شما را بخدا سوگند آیا در خاطر دارید بسوى پدر من نامه نوشتید و او را فریب دادید و پیمان و عهد و میثاق بستید و باز با او کارزار کردید و او را بى‌یاور گذاشتید؟ پس هلاک باد شما را چه توشه‌اى براى خود پیش فرستادید و زشت باد رأى شما! به کدام چشم بروى پیغمبر (ص) نظر مى‌افکنید، وقتى با شما گوید عترت مرا کشتید و حرمت مرا شکستید پس از امّت من نیستید!؟»
راوى گفت: صداى مردم به گریه بلند شد و به یک دیگر مى‌گفتند هلاک شدید و نفهمیدید، پس علىّ بن حسین (ع) فرمود: «خدا رحمت کند آنکه نصیحت من بپذیرد و وصیّت مرا محض خدا و رسول (ص) و خاندان وى نگاهدارد، زیرا ما را در الگو پذیرى رسول خدا (ص) شیوه‌اى است نیکو
همه گفتند: اى زاده رسول خدا ما فرمانبرداریم و پیمان تو را نگاهداریم دل بجانب تو داریم و هواى تو در خاطر ما است خداى تو را رحمت فرستد فرمان خویش بفرماى که ما جنگ کنیم با هر که جنگ کنیم با هر که جنگ تو خواهد، و آشتى کنیم با هر کس تو با او صلح کنى، و قصاص خون تو را از آنان که بر تو و ما ستم کردند بخواهیم!»
امام سجاد (ع) یاری اهل کوفه را رد می کند
علىّ بن حسین (ع) فرمود: «هیهات هیهات! اى بی وفایان مکار، میان شما شهوات حائل شد، مى‌خواهید همان همراهی که پدران مرا کردید همان گونه مرا هم همراهی کنید، هرگز چنین نخواهد شد!! سوگند به پروردگار «شتران حاجیان» که به منى برند آن زخم که دیروز از کشتن پدرم و أهل بیت وى بر دل من رسید هنوز بهتر نشده و التیام نیافته است، داغ پیغمبر فراموش نگشته و داغ پدرم و فرزندان پدر و جدّم موى رخسار مرا سپید کرده است و تلخى آن میان حلقوم و حنجره من است و اندوه آن در سینه من مانده است و خواهش من این است نه با ما باشید و نه بر ما، آنگاه فرمود: تعجّبى در شهادت حسین نیست، و پدرش که بهتر و گرامى‌تر از او بود کشته شد، اى أهل کوفه به این مصیبتى که به حسین رسیده خوشحال نباشید که بسیار عظیم است، به کشته کنار شطّ فرات که جانم فدایش باد، جزاى کسى که او را به شهادت رساند آتش جهنّم است.»[1]
احتجاج علی بن الحسین علیه‌السلام على أهل الکوفه حین خرج من الفسطاط و توبیخه إیاهم على غدرهم و نکثهم
قَالَ حِذْیَمُ بْنُ شَرِیکٍ الْأَسَدِیُ: خَرَجَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ ع إِلَى النَّاسِ وَ أَوْمَى إِلَیْهِمْ أَنِ اسْکُتُوا فَسَکَتُوا وَ هُوَ قَائِمٌ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیْهِ وَ صَلَّى عَلَى نَبِیِّهِ ثُمَّ قَالَ أَیُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَنِی فَقَدْ عَرَفَنِی وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْنِی فَأَنَا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ- الْمَذْبُوحِ بِشَطِّ الْفُرَاتِ مِنْ غَیْرِ ذَحْلٍ وَ لَا تِرَاتٍ أَنَا ابْنُ مَنِ انْتُهِکَ حَرِیمُهُ وَ سُلِبَ نَعِیمُهُ وَ انْتُهِبَ مَالُهُ وَ سُبِیَ عِیَالُهُ أَنَا ابْنُ مَنْ قُتِلَ صَبْراً فَکَفَى بِذَلِکَ فَخْراً
أَیُّهَا النَّاسُ نَاشَدْتُکُمْ بِاللَّهِ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّکُمْ کَتَبْتُمْ إِلَى أَبِی وَ خَدَعْتُمُوهُ وَ أَعْطَیْتُمُوهُ مِنْ أَنْفُسِکُمُ الْعَهْدَ وَ الْمِیثَاقَ وَ الْبَیْعَهَ ثُمَّ قَاتَلْتُمُوهُ وَ خَذَلْتُمُوهُ فَتَبّاً لَکُمْ مَا قَدَّمْتُمْ لِأَنْفُسِکُمْ وَ سُوءً لِرَأْیِکُمْ بِأَیَّهِ عَیْنٍ تَنْظُرُونَ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) یَقُولُ لَکُمْ قَتَلْتُمْ عِتْرَتِی وَ انْتَهَکْتُمْ حُرْمَتِی فَلَسْتُمْ مِنْ أُمَّتِی قَالَ فَارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُ النَّاسِ بِالْبُکَاءِ وَ یَدْعُو بَعْضُهُمْ بَعْضاً هَلَکْتُمْ وَ مَا تَعْلَمُونَ فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ رَحِمَ اللَّهُ امْرَأً قَبِلَ نَصِیحَتِی وَ حَفِظَ وَصِیَّتِی فِی اللَّهِ وَ فِی رَسُولِهِ وَ فِی أَهْلِ بَیْتِهِ فَإِنَّ لَنَا فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ (احزاب 21)فَقَالُوا بِأَجْمَعِهِمْ نَحْنُ کُلُّنَا یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ سَامِعُونَ مُطِیعُونَ حَافِظُونَ لِذِمَامِکَ غَیْرُ زَاهِدِینَ فِیکَ وَ لَا رَاغِبِینَ عَنْکَ فَمُرْنَا بِأَمْرِکَ رَحِمَکَ اللَّهُ فَإِنَّا حَرْبٌ لِحَرْبِکَ وَ سِلْمٌ لِسِلْمِکَ لَنَأْخُذَنَّ تِرَتَکَ وَ تِرَتَنَا مِمَّنْ ظَلَمَکَ وَ ظَلَمَنَا فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع هَیْهَاتَ أَیُّهَا الْغَدَرَهُ الْمَکَرَهُ- حِیلَ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ شَهَوَاتِ أَنْفُسِکُمْ أَ تُرِیدُونَ أَنْ تَأْتُوا إِلَیَّ کَمَا أَتَیتُمْ إِلَى آبَائِی مِنْ قَبْلُ؟ کَلَّا وَ رَبِّ الرَّاقِصَاتِ إِلَى مِنًى فَإِنَّ الْجُرْحَ لَمَّا یَنْدَمِلْ قُتِلَ أَبِی بِالْأَمْسِ وَ أَهْلُ بَیْتِهِ مَعَهُ فَلَمْ یَنْسَنِی ثُکْلُ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ ثُکْلُ أَبِی وَ بَنِی أَبِی وَ جَدِّی شَقَّ لَهَازِمِی وَ مَرَارَتُهُ بَیْنَ حَنَاجِرِی وَ حَلْقِی وَ غُصَصُهُ تَجْرِی فِی فِرَاشِ صَدْرِی وَ مَسْأَلَتِی أَنْ لَا تَکُونُوا لَنَا وَ لَا عَلَیْنَا ثُمَّ قَالَ (ع)
فَلَا تَفْرَحُوا یَا أَهْلَ کُوفَهَ بِالَّذِی أُصِیبَ حُسَیْنٌ کَانَ ذَلِکَ أَعْظَمَالَا
غَرْوَ أَنْ قُتِلَ الْحُسَیْنُ وَ شَیْخُهُ قَدْ کَانَ خَیْراً مِنْ حُسَیْنٍ وَ أَکْرَمَا
قَتِیلٌ بِشَطِّ النَّهْرِ نَفْسِی فِدَاؤُهُ جَزَاءُ الَّذِی أَرْدَاهُ نَارُ جَهَنَّمَا[2]
