بنا بر روایات و اسناد تاریخی موجود، تمامی امامان ع در مصیبت امام حسین ع عزاداری کرده‌اند.

 در این مقاله، تنها نمونه‌های اندکی ازآنچه در تاریخ نقل شده، ذکر می‌شود.

عزاداری بنی‌هاشم

از امام صادق ع  چنین روایت شده است: «پس از حادثه عاشورا، هیچ بانویی از بانوان بنی‌هاشم، سرمه نکشید و خضاب ننمود و از خانه هیچ‌یک از بنی‌هاشم، دودی که نشانه پختن غذا باشد، بلند نشد؛ تا آن‌که ابن زیاد به هلاکت رسید. ما پس از فاجعه خونین عاشورا، پیوسته اشک بر چشم داشته‌ایم.»

عزاداری امام سجاد (ع)

حزن امام سجاد ع بر آن حضرت، به صورتی بود که دوران زندگی او، همراه با اشک بود. آن حضرت، بر مصائب سیدالشهدا ع و آنچه بر عموها، برادران، عموزاده‌ها، عمه‌ها و خواهرانش گذشته بود، می‌گریست.

وقتی برای آن حضرت آب می‌آوردند، اشک وی جاری می‌شد و می‌فرمود: «چگونه بیاشامم؛ درحالی‌که پسر پیامبر را تشنه کشتند»[1] همچنین می‌فرمود: «هرگاه شهادت اولاد فاطمه-س- را به یاد می‌آورم، می‌گریم»[2]

امام صادق ع به زراره فرمود: «جدم علی بن الحسین (ع) هرگاه حسین بن علی ع را به یاد می‌آورد، آن‌قدر اشک می‌ریخت که محاسن شریفش پر از اشک می‌شد و بر گریه او، حاضران گریه می‌کردند.»[3]

عزاداری امام محمدباقر (ع)

امام باقر ع در روز عاشورا، برای امام حسین ع مجلس عزا برپا می‌کرد و بر مصائب آن حضرت، گریه می‌کرد. در یکی از مجالس عزا، با حضور امام باقر ع  کمیت، شعری خواند؛ وقتی به این جا رسید که «قتیل بالطف ...»، امام باقر ع  گریه زیادی کردند و فرمود‌ند «ای کمیت! اگر سرمایه‌ای داشتم، در پاداش این شعرت، به تو می‌بخشیدم؛ اما پاداش تو، همان دعایی است که رسول خدا صلی الله علیه واله درباره حسان بن ثابت فرمود که همواره به جهت دفاع از ما اهل‌بیت، مورد تأیید روح‌القدس خواهی بود.»[4]

عزاداری امام صادق (ع)

امام کاظم ع می‌فرماید: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، دیگر پدرم خندان نبود؛ بلکه اندوه از چهره‌اش نمایان و اشک بر گونه‌اش جاری می‌شد تا آن‌که روز دهم محرم فرا می‌رسید. در این روز، مصیبت و اندوه امام، به نهایت می‌رسید. او پیوسته می‌گریست و می‌فرمود: امروز، روزی است که جدم حسین بن علی( ع ) به شهادت رسید.»[5]

عزاداری امام کاظم (ع)

از امام رضا (ع) نقل شده است که فرمود: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌دید و این وضع، ادامه داشت تا روز عاشورا. در این روز، پدرم را اندوه، حزن و مصیبت فرا می‌گرفت؛ می‌گریست و می‌گفت: در چنین روزی، حسین ع  را کشتند.»[6]

عزاداری امام رضا (ع)

گریه امام رضا (ع)در حدی بود که فرمود: «همانا روز مصیبت امام حسین ع پلک چشمان مرا مجروح نموده، اشک مرا جاری ساخته است.»[7] روزی دعبل، خدمت حضرت رضا ع  آمد. آن حضرت درباره شعر و گریه بر سیدالشهدا ع  فرمود: «ای دعبل! کسی که بر مصائب جدم حسین ع  گریه کند، خداوند گناهان او را می‌آمرزد». آنگاه حضرت بین حاضران و خانواده خود پرده‌ای زد؛ سپس به دعبل فرمود: «برای امام حسین ع  مرثیه بخوآن‌که تا زنده‌ای، تو یاری گر و ستاینده ما هستی. تا قدرت داری، از یاری ما کوتاهی مکن». دعبل، در حالتی که اشک از چشمانش می‌ریخت، اشعاری در رثای امام حسین ع  خواند و صدای گریه امام رضا ع  و اهل‌بیت آن حضرت، بلند شد.[8]

عزاداری امام زمان (ع)

بنا بر روایات، امام زمان (ع ) در زمان غیبت و ظهور، بر شهادت جدش گریه می‌کند. آن حضرت، خطاب به جد بزرگوارش سیدالشهدا ع  می‌فرماید: «اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و از یاری تو دور ماندم و نبودم تا با دشمنان تو جنگ کنم و با بدخواهان تو پیکار نمایم، هم اکنون، هر صبح و شام بر شما اشک می‌ریزم و به جای اشک، در مصیبت شما، خون از دیده می‌بارم و آه حسرت از دل پردرد بر این ماجرا می‌کشم.»[9]