پاداش زیارت امام حسین (علیه السلام)

شیخ صدوق در کتاب «امالی» از عبدالله بن فضل روایت کرده است که گفت: نزد امام صادق (علیه السلام) بودم که مردی از اهل طوس وارد شد و از آن حضرت سوال کرد: ای فرزند رسول خدا! کسی که قبر مبارک امام حسین (علیه السلام) را زیارت کند چه پاداشی خواهد داشت؟

امام به او فرمود:

ای طوسی! کسی که به زیارت قبر اباعبدالله الحسین (علیه السلام) برود و او را بشناسد که امام واجب الإطاعه است یعنی خداوند بر همه بندگان واجب کرده که از او فرمانبرداری کنند، خدا گناهان گذشته و آینده او را می آمرزد، و شفاعت او را در مورد هفتاد گنهکار می­پذیرد، و در کنار آن قبر مبارک حاجتی را از خدا درخواست نمی­کند مگر آنکه برای او برآورده می­کند...⁽¹⁾

گذشت و بزرگواری امام

در بعضی از کتاب­های اخلاق نقل شده است که عصام بن مصطلق گفت: در مدینه معظمه وارد شدم حسین بن علی (علیه السلام) را دیدم، جمال زیبا و هیبتی  داشت، و نیز حرکات و سکنات او مرا به تعجب واداشت و حسد باعث شد که آن کینه ای که از پدرش داشتم ظاهر کنم، به او گفتم؟ پسر ابوتراب تویی؟

فرمود: بلی. وقتی جوابم را گفت آنچه توانستم به او و پدرش- نعوذبالله- دشنام و ناسزا گفتم.

امام حسین (علیه السلام) از روی عطوفت و مهربانی نگاهی به من کرد و فرمود:

از شیطان ملعون رانده شده به خدا پناه می­برم، به نام خداوند بخشنده مهربان، عفو و بخشش را پیشه خود ساز و به خوبی و شکیبائی امر کن و از مردم نادان روی بگردان. و چنانچه شیطان خواست تو را وسوسه کند به خدا پناه ببر، همانا او شنوا و دانا است. اهل تقوا هنگامی که دچار خیالات و وسوسه های شیطانی می­شوند خدا را به یاد می­آورند فوراً به خود می­آیند و آگاه می­شوند. و شیاطین برادران خود را در ضلالت و گمراهی می­کشانند و سپس در گمراه کردن آنها هیچگونه کوتاهی نمی­کنند.  (سوره اعراف، آیات 199-202)

و بعد از تلاوت این آیات به من فرمود:

قدری آهسته تر باش و آرامش خود را حفظ کن، من برای خودم و برای تو از خداوند آمرزش می طلبم، اگر کمکی خواسته باشی تو را کمک می کنیم، و اگر عطا و بخشش طلب کنی به تو می­بخشیم، و اگر راهنمائی خواسته باشی تو را راهنمائی می­نمائیم.

عصام گوید: من از گفته های زشت خود پشیمان شدم و امام (علیه السلام) چون آثار شرمندگی را در چهره ام مشاهده کرد فرمود:

«ملامتی و سرزنشی بر شما نیست، خداوند شما را می­آمرزد، و او از همه مهربان تر است.» (سوره یوسف، آیه92)

بعد به من فرمود: آیا از اهل شام هستی؟ عرض کردم : بلی.

سپس امام حسین (علیه السلام) فرمود: «حیانا الله و أیاک» یعنی خداوند ما و شما را باقی بدارد و زنده نگهدارد، و بعد از آن فرمود: بدون اینکه خجالت بکشی اگر حاجتی داری از ما بخواه، و اگر خواسته ات را گفتی ما را برتر از گمان خود خواهی یافت.

عصام گوید: زمین با همه وسعت آن بر من تنگ شد و دوست داشتم شکافته شود و من به زمین فرو روم، دیگر از خجالت بیشتر نتوانستم بمانم، کم کم به کناری رفته و دور شدم، ولی روی زمین از او و پدرش نزد من کسی محبوب­تر و دوست داشتنی­ تر نبود. ⁽²⁾

برخورد امام با سائل

شیخ فقیه ابو محمد حسن بن علی بن شعبه (رحمه الله علیه) صاحب کتاب « تحف العقول» نقل می­کند:

مردی از انصار خدمت امام حسین (علیه السلام) رسید و می خواست از آن حضرت حاجتی درخواست کند، امام (علیه السلام) به او فرمود:

ای برادر انصار! آبروی خود را از زشتی اظهار نیاز حفظ کن، حاجت خود را در پاره ای کاغذ بنویس و آن را نزد من بیاور و اگر خدا بخواهد تو را خشنود خواهم کرد.

آن مرد نوشت: ای ابا عبدالله! به فلانی پانصد دینار بدهکارم، و او اصرار و پافشاری در مطالبه آن دارد، از شما تقاضا دارم به او سفارش کنید به من مهلت دهد تا بتوانم به آسانی بپردازم.

وقتی امام حسین (علیه السلام) نوشته او را قرائت فرمود فوراً به منزل رفت و کیسه ای را که در آن هزار دینار بود برداشت و برای او آورد و فرمود:

پانصد دینار آن را به طلبکار خود بده، و بقیه اش را سرمایه کن تا تو را در مشکلات روزگار کمک کند، و حاجت خود را جز به یکی از این سه نفری که بر می شمارم اظهار نکن:

متدین و دیندار، یا جوانمرد، و یا کسی که شرافت خانوادگی داشته باشد. ⁽³⁾

تواضع حضرت

روایت شده است: روز عاشورا بر پشت شریف آن حضرت اثری مشاهده کردند، ازحضرت زین العابدین (علیه السلام) علت آن را پرسیدند فرمود: "هذا مما کان ینقل الجراب علی ظهره إلی مناز الأرامل و الیتامی و المساکین."

این اثر انبان هایی است که بر پشت خود می گذارده و آذوقه به خانه های بیوه زنان و یتیمان و تهیدستان می برده است. ⁽⁴⁾

احسان امام

انس می گوید: خدمت امام حسین (علیه السلام) بودم، کنیزکی وارد شد و دسته گلی به آن حضرت هدیه کرد، امام (علیه السلام) فرمود:

 تو در راه خدا آزادی .

عرض کردم : او برای شما دسته گلی آورد که ارزش چندانی ندارد و شما او را آزاد می کنید؟ فرمود:

خدا این گونه به ما ادب آموخته است، او در قرآن فرموده است:

«و إذا حُییتُم بِتَحِیه فَحَیوا بِأَحسَن مِنها أو رُدُّوها.» (سوره نسا، آیه 86)

«هر گاه کسی به شما درودی فرستد یا احسانی کند شما هم سلام یا احسان او را همانگونه و یا بهتر از آن پاسخ دهید» و بهتر از احسان او آزاد ساختن او بود. ⁽⁵⁾