حسین علیه‌السلام که عمویت باشد؛
دیگر مهم نیست نوجوان باشی یا جنگاوری تنومند. فرقی نمی‌کند زرهی اندازه تو پیدا بشود یا نه. چه تفاوتی می‌کند سیاهه سپاه مقابلت صد باشد یا صدهزار؟!
حسین (ع) که عمویت باشد؛
آن وقت است که دیگر برای رفتن به میدان بی تابی خواهی کرد و به پسر عمویت حسادت. مرگ نه تنها در نزدت ارزشی ندارد؛ بلکه حتی شیرین تر از عسل خواهد شد. می‌شتابی بسویش چرا که تا زیارت حضرت پدر، فاصله چندانی نخواهی داشت.
حسین (ع) که عمویت باشد؛
رجز خواندت در میدان از عمق دل خواهد بود. طنین صدایت غوغا به پا می کند. کیست که بتواند در چنین لحظه‌ای شجاعت ایستادن در مقابلت را داشته باشد؟!
حسین (ع) که عمویت باشد؛
علی (ع) می‌شود تمام وجودت، حتی شهادتت هم شبیه او می‌شود و خبیثی مثل ابن ملجم لعنت‌الله‌علیه با ضربتش فرقت را چون فرق علی (ع) خواهد شکافت و روی چون ماهت را آغشته به خون خواهد کرد و آن وقت است که تنها تو می‌توانی رو به عمو بگویی:
نیمه جانی در تنم مانده، عمو جان مال توست
من بلا گردانتم، تا در تنم نا مانده است
