چگونه امام زمان (عج) بعد از ظهور، از آن‌هایی که به مادر ایشان حضرت زهرا (س) سیلی زده‌اند و خون جد بزرگوارشان حضرت امام حسین (ع) را ریخته‌اند انتقام می‌گیرند؟ مگر نه این است که آن‌ها سال‌هاست که  در عالم قبر عذاب می‌شوند؟ آیا آن‌ها زنده می‌گردند؟

جهت یافتن پاسخ مورد نظر، بررسی چند نکته ضروری است:

الف) چه کسانی به دنیا باز می‌گردند؟

در ادبیات معارف شیعه، چنین آمده است که: پس از ظهور حضرت مهدی (عج) عده‌ای ازخالص‌ترین مؤمنان و پلیدترین کافران به دنیا «بازگشت» می‌نمایند. چنین بازگشتی را «رجعت» می‌نامند و صرفاً شامل همان افرادی است که ایمان یا کفرشان در بالاترین درجه باشد و اگر شخصی در این دو دسته نباشد، در زمره «رجعت‌یافتگان» نخواهد بود.[1]

ب) آیا دشمنان حضرت زهرا و امام حسین  (ع) رجعت می‌کنند؟

جای تردید نیست که ستمگران به اهل بیت (ع)، مصداق کفر و شرک‌اند؛ تا جایی‌که در احادیث آمده است: «هر کس در کفر دشمنان و ستمگران به ما اهل بیت شک کند، کافراست!»[2]

با در کنار هم قرار دادنِ این پیام و روایت پیشین، نتیجه می‌گیریم این افراد  حتماً به دنیا بازگشت کرده و به دست یداللهی حضرت مهدی (ع) به گوشه‌ای از جزای دنیایی برخی اعمال خود مواجه می‌شوند.

از احادیث متعدد استفاده می‌شود که:

«اولین کار حضرت مهدی (ع) پس از ورود به مدینه، بیرون آوردن جنازه آن دو نفر ظالم و غاصب حق حضرت زهرا (س) است. خلاصه مطلب این است که ایشان از مردم می‌پرسند: آیا بین شما کسی هست که آن دو را بشناسد؟ در پاسخ می‌گویند: ما آن‌ها را از طریق اوصافشان می‌شناسیم و کسی غیر از آن دو نفر کنار جد به خاک سپرده نشده.... سپس ایشان دیوارهای کنار قبر آن دو را خراب می‌کنند.... تا اینکه به جنازه آن دو رسیده و جسد آن‌ها را با همان صورت که از دنیا رفته‌اند بیرون آورده و کفن را کنار می‌زنند. امام به اذن خدا، آن دو را زنده نموده و بر آن‌ها لعن و نفرین می‌نمایند... هر کس به اندازه دانه‌ای از دوستی و محبت آن‌ها به دل داشته باشد، آنجا عقیده خود را ظاهر کند. آنگاه به امر حضرت، خلایق اجتماع می‌کنند (تا شاهد محاکمه آن دو باشند) سپس تمام رفتارهای ناپسند آن‌ها را در هر عصر و زمانی، ذکر کرده و آن‌ها نیز به جنایات خویش اعتراف می‌کنند. به دستور حضرت، ابتدا حاضرین از آن‌ها قصاص می‌کنند. سپس حضرت امر می‌فرمایند تا آتشی از زمین بیرون آید که این همان آتشی است که بَر در خانه حضرت فاطمه (س) آورده بودند و با همان هیزمی که برای آتش زدن اهل بیت (ع)  جمع‌آوری کرده بودند و نزد اهل بیت باقی مانده و از یکدیگر ارث می‌بَرند  آن‌ها را آتش زده، پس دستور می‌دهند که بادی وزیده و خاکسترشان را به دریا ریخته و پراکنده نماید».

البته تصور نشود که این، آخرین عذابِ آن دو است: حضرت امام جعفر صادق (ع) در این رابطه چنین می‌فرمایند:

«هرگز!...به خدا سوگند که «سید اکبر» رسول خدا (ص) و «صدیق اکبر» امیرمؤمنان و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین و بقیه ائمه هدی (ع) و تمامی آن‌هایی که ایمان خالص داشته‌اند و همه کسانی که کافر محض بوده‌اند برگشته و آنجا حاضر شده و قصاص می‌گیرند. تا جائی‌که در یک شبانه روز هزار مرتبه کشته می‌شوند ولی باز به صورت نخست بر می‌گردند». [3]

ج) آن‌ها در قبر به عذاب می‌رسند، پس چرا باز هم در رجعت متحمل عذاب می‌شوند؟

عدالت یعنی: «حفظ تناسبات و این‌که هر چیز در جای شایسته‌اش قرار گیرد». پس اگر دانش‌آموزی به گونه‌ای کامل به درس بپردازد، شایسته نمره 20 است و در غیر این صورت، به همان میزانی که تلاش کرده به امتیاز می‌رسد. نکته اینجاست که ما خیال می‌کنیم: جنایت دشمنان حضرت زهرا (س) همان سیلی زدن به ایشان است و ظلم قاتلین حضرت امام حسین (ع)  نیز، قتل ایشان است! درحالی‌که عمق جنایت فراتر از شعاع درک ماست. حضرت امام محمد باقر (ع)  پاسخ این سؤال را چنین می‌فرمایند:

«آن دو اولین کسانی هستند که به ما ظلم کرده، حق ما را ربوده و بر ما چیره شدند. آن دو دری از ظلم و ستم به روی ما گشودند که تا قیامت بسته نخواهد شد. خداوند از ستمی که در حق ما نمودند نگذرد و آن‌ها را نیامرزد». [4]

به عبارتی: آن «سیلی» نیز آغاز نبرد بی‌پایانی بود که از دست پلید دومی شلیک شد و تنها جنایت آن دو نیست![5] تمام جنایات (حتی شهادت حضرت سیدالشهداء (ع) از روز سقیفه و هم پیمانی شیطان‌صفتان جهت غصب حق امامت و مدیریت شایسته سالار معصومان، نشأت می‌گیرد.

حضرت امام جعفر صادق (ع) وزر و وبال همه را گردن آن دو می‌داند و می‌فرماید:

«تا قیامت هر خون ناحقی که ریخته شود، هر مالی که از حرام کسب شود و هر فحشایی که مرتکب شوند همه بر گردن آن دو است، تا این‌که قائم آل محمد (ص) به پا خیزد (و از این اعمال جلوگیری کند). ما بنی‌هاشم بزرگ و خردسال خود را دستور می‌دهیم که آن دو را سب نموده و از آن‌ها برائت و بیزاری جویند». [6]

با این حساب، دانسته می‌شود که جرم دشمنان اهل بیت (ع) یکی و دو تا نیست بلکه به علت گمراهی مردمان و پوشاندن حق، به اندازه تمام گناهان صغیره و کبیره جن و انس (در طول زمان)، مرتکب فحشا و منکرند و از این‌روست که حتی قصاص در زمان رجعت نیز کافی نیست!

امام صادق  (ع)  فرمودند: محبت و ولایت اولیای الهی و برائت از دشمنان آن‌ها واجب است. برائت از کسانی که به آل محمد ( ص) ستم کرده، هتک حرمت نموده، فدک و میراث حضرت فاطمه (س) را به زور گرفتند و حقوق آن حضرت و امیرالمؤمنین (ع)  را به یغما بردند...[7]