هر مقدار علاقه و محبت انسان به شخصی بیشتر باشد، اشتیاق بیشتری دارد که همیشه یاد و خاطرات او زنده بماند؛ بنابراین طبیعی است که انسان نام پدرش را بر فرزندانش بگذارد تا علاوه بر ابراز کردن شدت علاقۀ خود به پدر، نام او را در خاطره‌ها زنده نگه دارد. به‌ویژه اگر پدر، پدری مانند امام علی (ع) باشد. روایت زیر بیانگر شدت علاقۀ امام حسین (ع) به امیر مؤمنان (ع) است:

معاویه، مروان بن حکم را کارگزار و فرماندار مدینه قرار داد و به وى دستور داد براى جوانان مدینه جایزه‌اى بپردازد. مروان این کار را کرد. حضرت امام سجاد (ع) می‌فرماید: «هنگامی‌که من نزد مروان رفتم:

گفت: نام تو چیست؟ 

گفتم: على بن الحسین 

گفت: نام برادرت چیست؟

گفتم: على. مروان  

گفت: چه خبر است! على على؟ به چه جهت پدرت نام همۀ فرزندان خود را على می‌گذارد! سپس جایزه‌اى به من داد و من نزد پدرم بازگشتم و جریان را برای ایشان شرح دادم. پدرم فرمود: واى بر پسر زن کبود چشم دباغ باد! اگر براى من صد پسر متولد شود دوست دارم نام آنان را على بگذارم.»[1]